Benliğini kaybetmiş, adını bile unutmuş, gencecik yaşında boyundan büyük acılara boğulmuş, kendini kirli sanan bir kadın.
İstediği her başarıyı elde etmiş, mükemmel bir hayata sahip olan, her istediğini gerçekleştirmiş bir adam.
Kader bu iki hayatı...
Günler birbirinin aynıymış gibi geçip giderken içim her gün biraz daha parçalanıyor, aklım her geçen gün bana daha çok oyun oynuyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Uyumaya, yalnız kalmaya, aynadaki aksimle karşılaşmaya korkar olmuştum. Akıl sağlığımı korumak için hepsinden uzak durmaya çalışıyordum.
Gördüğüm kabusun üzerinden 3 gün geçmişti ve Firdevs teyze benim için iyi bir psikiyatrist bulmuştu. Ben çıkmaya korktuğum için bulduğu kişi eve gelmeyi kabul etmişti.
Yarın gelecekti ve resmen saatler geçmiyordu. Bir an önce doktor hanımla konuşup, gördüklerimin önüne geçmem gerekiyordu.
Bir yandan da korkuyordum. Doktor hanımla konuşabilecek miydim, ona başıma gelenleri anlatabilecek miydim? Birçok şeyi kendime bile anlatamazken ona nasıl anlatacaktım?
İyi olmak için dürüst ve açık olmam gerektiğini biliyordum ama bunu nasıl yapacağımla ilgili en ufak bir fikrim bile yoktu. Tek umudum gelecek olan doktorun beni yönlendirmesiydi. Belki onun yardımıyla içimdeki tüm zehri atabilirdim.
"Abla günaydın." Kardeşimin uykulu sesini duyduğumda düşüncelerimi bir kenara bıraktım.
Ertuğrul yatağında oturmuş gözlerimi ovuşturuyordu. Yataktan kalkıp onun yanına gittim.
"Günaydın bebeğim. İyi uyudun mu?"
"Hı hı." O tatlı tatlı konuşurken kucağıma alıp saçlarından öptüm.
Ertuğrul başını göğsüme yasladığında bir süre öyle kaldık. Ben onun saçlarını severken o kendine gelmeye çalışıyordu.
Mis kokusunu içime çekerken gözlerimi kapattım. Onun ve annem için iyi olmam gerektiğini bir kez daha kendime hatırlatırken hafif geri çekildim.
"Hadi kalkıp elini yüzünü yıka bir tanem." Ertuğrul itiraz etmeden kucağımdan inerken gülerek banyoya gidişini izledim.
Bakışlarımı anneme çevirdiğimde gülümseyerek bizi izlediğini gördüm. Ne ara uyandığını bilmesem de gülerek yerimden kalktım.
"Günaydın sultanım." Annemin yanaklarından öptükten sonra yatakta doğrulması için yardım ettim.
"İçimden bir ses bugün güzel bir gün olacak diyor. Sabah çok keyifli uyandım." Derken bol bol gülümsedim.
Annem günlerdir o kadar keyifsiz ve endişeli gözüküyordu ki, onu daha fazla endişelendirmemek için numara yapaya başlamıştım.
İnanıyor mu emin değildim ama en azından tekrar gülümsediğini görüyordum. Dudaklarının kıvrıldığını gördüğümde içim kıpır kıpır oldu.
"Annem çok şükür gülümsüyorsun. Bir bilsen nasıl mutlu olduğumu, heyecanla tekrar konuşacağın günü bekliyorum. Sesini, bana seslenmeni, seninle sohbet etmeyi o kadar özledim ki." Ben gülerek konuşsam da annemin anında gözleri doldu.
