Zawgyi
ေအးခ်မ္းစြာၿပံဳးရယ္ေနေသာဓာတ္ပံုမွန္ေဘာင္ထဲကအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးအား ဒူးတုပ္ထိုင္၍ေတြေဝစြာေငးေမာၾကည့္ေနေသာ ထယ္ေယာင္းငယ္။
မ်က္ခမ္းစပ္တို႔ကစြတ္စိုလ်ွက္ရိွၿပီး မ်က္ဝန္းအိမ္တို႔ကနီရဲစြာနွင့္ နဂိုမ်က္ခြံေဖာင္းေဖာင္းတို႔က သာ၍မို႔အစ္လ်ွက္ရိွသည္။
ရင္ထဲကအပူမီးကိုၿငွိမ္းဖို႔ မ်က္ရည္တို႔ကုန္ခမ္းသြားၿပီထင္ပါရဲ႕။ပါးျပင္ထက္ကမ်က္ရည္စ္ိီးေၾကာင္းကလည္း ေျခာက္ေသြ႕လို႔ေနသည္။
"ထယ္ထယ္ _ အစားေလးနည္းနည္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္စားလိုက္ပါေနာ္ ေတာ္ၾကာရင္အိပ္
ယာထဲလဲေနပါ့မယ္ "
မည္သို႔ပင္ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီးေျပာေသာ္လည္း ေခါင္းသာဇြတ္ခါေနေသာထယ္ေယာင္းေၾကာင့္ ဂ်ီမင္းတစ္ေယာက္ သက္ျပင္းသာခ်လိုက္မိသည္။
စ်ာပနာပြဲၿပီးကတည္းက အန္တီInnie၏ဓာတ္ပံုေရွ႕တြင္ထိုင္ကာ မိႈင္ေတြေနေသာထယ္ေယာင္းကိုၾကည့္ကာ ဂ်ီမင္းစိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ရသည္။
ထယ္ေယာင္း၏ခံစားခ်က္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာနာေပမယ့္ ခံစားခ်က္ကိုေရွ႕တန္းတင္ၿပီးက်န္းမာေရးထိခိုက္ေစမည့္အျဖစ္မ်ိဳးကိုေတာ့ ဂ်ီမင္းလက္မခံနိုင္ပါ။
"မင္းအခုလိုပံုမ်ိဳးကို အန္တီInnieကျမင္ခ်င္ပါ့မလား ထယ္ထယ္....ေကာင္းကင္ဘံုကိုထြက္ခြာသြားတဲ့သူကို ရွင္က်န္ရစ္တဲ့သူေတြကစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားေပးရမယ္မဟုတ္ဘူးလား..? အခုလိုမ်ိဳးမိႈင္ေတြေနရင္ အန္တီInnieက စိတ္ခ်ၿပီးဘယ္လိုသြားမလဲထယ္ထယ္ "
ထိုသို႔ေျပာလိုက္မွ အားငယ္ျခင္းမ်က္ဝန္းတစ္စံုနွင့္ သူ႔ဘက္သို႔ေျဖးညႇင္းစြာလွည့္ၾကည့္လာေသာ သူ၏သူငယ္ခ်င္းေလး။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားအားငယ္ဝမ္းနည္းေနလိမ့္မလဲ။
"~_~ဟင့္~_~ ဂ်ီမင္း ~~~~"
မေမာနိုင္မပန္းနိုင္ တအီအီငိုရိႈက္ေနေသာထယ္ထယ္ဟာ သိပ္ၿပီးအငိုသန္တာ။မို႔ေမာက္ေမာက္ရင္ဘက္ငယ္ေလးကိုနိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ထိတိုင္ေအာင္ ရိႈက္ရိႈက္၍ကေလးေလးတစ္ေယာက္လိုငိုေနေသာထယ္ေယာင္းအား သူ၏ရင္ခြင္ေသးေသးေလးထဲေပြ႕ဖက္ကာ ဂ်ီမင္းနွစ္သိမ့္ေပးေနမိသည္။
