Zawgyi
ထမင္းစားပြဲဝိုင္း၏ထိပ္တြင္ ေမႊးပ်ံ႕ႀကိဳင္လိႈင္ေသာရနံ႔တို႔တေထာင္းေထာင္းထေနေသာကာ္ဖီခြက္ကိုစိတ္မပါသလိုကိုင္ကာ မ်က္ခံုးနွစ္ခုကိုတြန္႔ခ်ိဳ႕ၿပီးေဂ်ာင္မင္းတစ္ေယာက္သက္ၿပင္းအႀကိမ္ႀကိမ္ခ်ေနမိသည္။
စိတ္ပင္ပန္း၍ အနည္းငယ္ပိန္က်သြားေသာခနၶာကိုယ္ေၾကာင့္ အနက္ေရာင္Outfitက သိသာစြာပြေယာင္းလ်ွက္ရိွသည္။
"ဦးငယ္~~"
"ေဩာ္.. ထယ္ေလး .နိုးၿပီလား။.ထယ္ေလးကို ဦးငယ္ေျပာစရာရိွတယ္"
"ထယ္လည္း ဦးငယ္ကိုေျပာစရာရိွပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဦးငယ္ပဲအရင္ေျပာပါ"
နွစ္ေယာက္သား၏မ်က္နွာထက္တြင္အၿပံဳးတို႔ကိုယ္စီရိွေနၾကေသာ္လည္း သက္ေတာင့္သက္သာမျဖစ္လွေသာစိမ္းသက္သက္ေလထုကနွစ္ဦးၾကားတြင္ပိတ္ေလွာင္လ်ွက္ရိွသည္။
'မေျပာမၿပီး၊မတီးမျမည္' ဆိုေသာဆိုရိုးစကားနွင့္အညီ ေဂ်ာင္မင္းဘက္ကေနသာေခ်ာင္းဟန္႔ၿပိီး စကားအစပ်ိဳးလိုက္သည္။
"အဟမ္း,.. ဟို~~ဦးငယ္ေျပာခ်င္တာက...အင္း,.. ဘယ္လိုေျပာရမလဲ..?"
အေျပာရခက္ေနဟန္ရိွေသာ ေဂ်ာင္မင္းကိုထယ္ေယာင္းဘက္မွ စကားဆက္နိုင္ရန္လမ္းေၾကာင္းေဖာက္ေပးသည္။
"ထယ့္ကုိပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာလု႔ိရပါတယ္ဦးငယ္ "
"အဲ့ဒါဆို အဲ့လိုပဲလုပ္ၾကတာေပါ့။
Innieေျပာခဲ့တဲ့စကားကို ထယ္ေလးလည္းသိတယ္မလား..? ဟို အဲ့ဒါ.."
"ထယ္ကဦးငယ္ရဲ႕သားဆိုတာလား ဦးငယ္"
သူ၏စကားကို အၿပံဳးတစ္ပြင့္ျဖင့္ျပတ္သားစြာေမးလာေသာထယ္ေယာင္းကိုၾကည့္ၿပီး ေဂ်ာင္မင္းတစ္ေယာက္စိုးထိတ္ေနမိသည္။အခုမွဖခင္မွန္းသိရတဲ့သူ႔ကိုမ်ားစိတ္နာသြားေလမလားဆိုေသာအေတြးက သူ၏စိတ္ကိုမလံုမၿခံဳျဖစ္ေစသည္။
"ထယ္ေလးရင္ထဲမွာ apaကိုမုန္းေနၿပီလား။
အမုန္းနဲ႔ေတာင္မထိုက္တန္တဲ့_ဖခင္တာဝန္မေက်ပြန္ခဲ့တဲ့.."
"ထယ္မမုန္းပါဘူး"
မဝ့ံမရဲေသာေမးခြန္းကိုမခ်င့္မရဲေမးၿပီး မိမိကိုယ္ကိုသာအျပစ္တင္စကားတို႔ကိုဆိုေနတုန္း ျဖတ္ေျပာလိုက္ေသာထယ္ေယာင္းစကားေၾကာင့္ ေဂ်ာင္မင္းတစ္ေယာက္အံ့ၾသဝမ္းသာစြာ ထယ္ေယာင္းနာမည္ကိုေခၚလိုက္မိသည္။
