Zawgyi
"ထယ္ေလး"
"ဗ်ာ့"
"အဟားးဟားးး~~~"
သေဘာတက်ရယ္ေနေသာသူ႔ကို ထယ္ေလးကနႈတ္ခမ္းေလးဆူၿပီး မ်က္ေစာင္းပိစိေလးထိုးကာစိတ္ေကာက္ဟန္ျပသည္။ထယ္ေလး၏ယခုလိုကေလးဆန္ေသာအမူအယာတို႔ကိုမျမင္ရတာၾကာၿပီျဖစ္သည္။
"ေပ်ာ္လား"
"အင္း .. အမ်ားႀကီးပဲေပ်ာ္တယ္"
မည္မ်ွေပ်ာ္ေၾကာင္းကိုလက္ကေလးဆန္႔ၿပီးအမူအယာလုပ္ကာေျပာျပေနေသာထယ္ေယာင္း၏ေခါင္းလံုးလံုးေလးကိုပြတ္သပ္ရင္း နမ္းဂြၽန္းတစ္ေယာက္ပါးခ်ိဳင့္ႀကီးခြက္ေနေအာင္ၿပံဳးလိုက္သည္။
"hyungရဲ႕ထယ္လံုးေလးကအဲ့ေလာက္ေတာင္ေပ်ာ္ေနတာလား...aigoo~~~"
"ဟီးးး ... ေက်းဇူးပါ hyung ၿပီးေတာ့__ ေက်းဇူးတင္ၿပီးရင္းေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္"
"ဘာအတြက္လဲထယ္ေလး... တံတားပြဲေတာ္လ္ုိက္ပို႔လို႔လား"
"အင္မ္.... အဲ့တာလည္းပါတယ္"
"ဟ့.. အဲ့ဒါဆိုထယ္ကဘာကိုေက်းဇူးတင္ၿပီးရင္းတင္တာလဲေျပာပါဦး hyungကို"
"ဒီတိုင္း.... hyungရဲ႕ေႏြးေထြးမႈေတြနဲ႔ ဂရုစိုက္ေပးမႈေတြကိုေပါ့... စိတ္ပ်က္ဝမ္းနည္းမိတဲ့အခ်ိန္တိုင္း.... အာ~~ငါ့အနားမွာJoon hyungရိွေသးပါလားလ္ုိ႔.. ေတြးမိတဲ့အထိ hyungရဲ႕ေမတၱာေတြကိုခံစားမိလိုက္တိုင္းလံုၿခံဳေႏြးေထြးမႈေတြေပးလို႔.... ေက်းဇူးပါ hyung.. "
"ေဟာ...ၾကည့္ ... ထယ္လံုးေရ ခုညေက်းဇူးတင္လို႔ၿပီးဦးမွာလားေျပာ.."
"ဟီးးး... ၿပီးပါၿပီ hyungရဲ႕"
"ကဲ... ဒါဆို hyung တိုက္ခန္းေရွ႕ထိလိုက္မပို႔ေတာ့ဘူး "
တိုက္ခန္းဆီေရာက္ဖို႔ကားလမ္းသာျခားေတာ့သည္မို႔ နမ္းဂြၽန္းေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
"ဟုတ္ hyung .. ဂရုစိုက္သြားေနာ္ တာ့တာ..."
"အင္း.. တာ့တာ "
Joon hyungတက္လိုက္သြားသည့္ ဘတ္စ္ကားေလးျမင္ကြင္းကေနေပ်ာက္သြားသည္အထိၾကည့္ၿပီးေနာက္ ဟိုဘက္သည္ဘက္ၾကည့္ကာ ကားလမ္းကူးရန္ျပင္လိုက္သည္။
