Zawgyi
ထယ္ေယာင္းတစ္ေရးနိုးလာေတာ့ ခနၶာကိုယ္ကနံုးေနၿပီးလႈပ္ရွားခ်င္စိတ္ကမရိွ။ပတ္ဝန္းက်င္ကိုစူးစမ္းၾကည့္ေတာ့ေမွာင္ေနတုန္းပဲရိွေသးသည္။ဒါဆို အေစာႀကီးရိွေသးတာပဲ။
ဗိုက္ေပၚတင္ထားတဲ့ေဂ်ာင္ကုလက္ေတြကိုသာသာေလးတြန္းဖယ္ကာ ကုတင္ေပၚကဆင္းလိုက္သည္။
ေခါင္းထဲကလည္းမူးေဝေနၿပီး ရင္ဝသို႔ပ်ိဳ႕တက္လာေသာခံစားခ်က္ေၾကာင့္ သန္႔စင္ခန္းသို႔လ်င္ျမန္စြာသြားမိေပမယ့္ ကုတင္ေျခရင္းတြင္ပင္ မ်က္လံုးေတြျပာေဝစြာလဲက်သြားခဲ့သည္။
"အ့.. ! ဂြၽန... ဂြၽန္.. အာ့..."
အားယူၿပီးေခၚယူေနေပမယ့္ တိုးလြန္းတဲ့အသံေၾကာင့္ေဂ်ာင္ကုကေတာ့နိုးမလာခဲ့ပါ။
နာက်င္လြန္းသည္။
အသက္မရွဴနိုင္ေအာင္ ဒီလိုရႈပ္ေထြးတဲ့ခံစားခ်က္ႀကီးက.... မ်က္လံုးနွစ္ဖက္ကိုမိွတ္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ ထယ္ေယာင္းသတိလစ္သြားေတာ့သည္။
"ဂြၽန္~~~ ! ေယာင္းကိုကယ္ပါဦး...
ဂြၽန္ေရ.....
ဂြၽန္..... ..
ကယ္ပါဦးဂြၽန္~~~~ ေယာင္းကိုကယ္ပါ..."
ေမွာင္မဲမဲအရိပ္သ႑ာန္၏လက္ထဲတြင္ဖမ္းခ်ဴပ္ထားျခင္းခံေနရသည့္ေယာင္း.. မ်က္ရည္ေတြယိုစီးၿပီးကယ္တင္ေပးရန္သူ႔ကိုေတာင္းဆိုေနေသာအသံေလးကတ္ိုးတလွည့္၊က်ယ္တလွည့္...
ေယာင္းရဲ႕လက္ကိုမရမကလွမ္းဆြဲခဲ့ေပမယ့္သူနဲ႔တျဖည္းျဖည္းေဝးကြာသြားခဲ့ရသည္..။
"ဟင့္အင္း..! မျဖစ္ဘူး... မသြားနဲ႔... ေယာင္းကိုျပန္လႊတ္ေပး..... ေယာင္းက္ိုျပန္ေပးပါ... ေခၚမသြားနဲ႔..... ေယာင္းး!!! .."
အိမ္မက္ဆိုးမွေမာဟိုက္စြာနိုးထလာၿပီး ေဘးနားကိုၾကည့္ေတာ့ေယာင္းကအနားမွရိွမေနခဲ့။ သူ႔ေခါင္းတစ္ခုလံုးခ်ာခ်ာလည္ေအာင္မူးေဝသြားခဲ့သည္။
"ေယာင္း..!! "
တံု႔ျပန္သံမရိွေသာတိတ္ဆိတ္မႈကေဂ်ာင္ကုကိုပိုလို႔ေျခာက္ျခားေစသည္။
"ေယာင္း..! ဘယ္မွာရိွေနလဲ.."
ေဂ်ာင္ကုအသံေတြတုန္ယင္လာခဲ့သည္။ ေခြၽးေတြပါျပန္လာၿပီး နႈတ္ခမ္းေတြကေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ေခၚဖို႔ကိုမဝံ့မရဲျဖစ္လာသည္။
