Zawgyi
အျပစ္ဒဏ္ကိုခံယူၿပီးေနာက္ နွစ္ေယာက္
သားကိုယ့္စာသင္ခန္းကိုယ္ျပန္ခဲ့ၾကသည္။မေတာ္တဆျဖစ္ၿပီးကတည္းက မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ဖို႔ဆိုတာေဝးစြ။ နွစ္ေယာက္သားစကားပင္မေျပာျဖစ္ခဲ့ၾက။အတန္းထဲျပန္ခဲ့ၾကေတာ့လည္း တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္နႈတ္ပင္မဆက္ဘဲျပန္လာခဲ့ၾကသည္။
တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္နာမည္ေတြလည္းမသိခဲ့ၾကသလို ဘယ္သူကဘယ္အတန္းကမွန္းလည္းမသိခဲ့ၾကဘဲ အျပစ္ဒဏ္ခံယူခဲ့
ၾကတဲ့သူတို႔နွစ္ေယာက္ရယ္ပါ။
တစ္မနက္လံုးပင္ပင္ပန္းပန္းဒဏ္ေပးခံရသည္မို႔ ထယ္ေယာင္းငယ္ကေတာ့ေခါင္းမေဖာ္နိုင္ေအာင္ကိုေန႔လယ္စာကိုအတင္းၿမိဳခ်စားေသာက္ေနသည္။အတူတူစားေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ထယ္ေယာင္းငယ္စားတာကိုၾကည့္ၿပီးေရခြက္ေလးကမ္းေပးရွာသည္။
"ေျဖးေျဖးစားပါ ထယ္ရယ္။မင္းပန္းကန္ထဲကထမင္းေတြက ဘယ္မွထြက္မေျပးဘူး.။ငါလည္းလုမစားဘူး။ ေရာ႕-ဒီမွာေရ"
"အဟြတ္_အင္း^..ေက်းဇူးပဲ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေလး အာ့ေၾကာင့္ခ်စ္တာ"
ပါးစပ္ထဲကထမင္းကိုၿမိဳခ်ကာ ရင္ဘက္ကေလးထုၿပီး သူငယ္ခ်င္းကမ္းေပးေသာေရကိုေမာ့ေသာက္ၿပီး ေလခ်ိဳေသြးေနေသာထယ္ေယာင္းငယ္ရယ္ပါ။
အသက္မတိမ္းမယိမ္းကြာေသာထယ္ေယာင္းတို႔သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္သည္ အၿမဲတပူးပူးတတြဲတြဲျဖင့္ မတည့္အတူေနသူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ႔ထက္၂လသာႀကီးေသာ ပါးေဖာင္းေဖာင္း၊နႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးျဖင့္ ခ်စ္ဖို႔
႔ေကာင္းေသာ သူငယ္ခ်င္းPark Jiminကို ထယ္ေယာင္းငယ္သိပ္ခင္တြယ္ရွာသည္။
ငယ္စဥ္ကတည္းက ဖခင္မရိွဘဲႀကီးပ်င္းခဲ့ရသည္မို႔ အားငယ္တတ္ေသာထယ္ေယာင္းငယ္ကို အစ္ကိုတစ္ေယာက္ေမတၲာေပးကာခ်စ္ခင္ျကင္နာေပးေသာ Jiminieအေပၚတြင္ ကေလးတစ္ေယာက္ပမာဆိုးႏြဲ႕ရသည္ကို ထယ္ေယာင္းငယ္သိပ္သေဘာက်သည္။Jiminကလည္းထယ္ေယာင္းအေပၚအေတာ္ေလးခ်စ္ခင္ၿပီး သည္းခံေပးရွာသည္။
"ေတာ္ပါကြာ ခ်စ္တယ္ေျပာၿပီးနိုင္စားေနတာ"
ဂ်ီမင္းမွစိတ္မရွည္သလိုျပန္ေျပာေသာစကား
ေၾကာင့္ ဟီးကနဲရယ္ျပကာ ထမင္းဆက္စားေနေသာထယ္ေယာင္းကိုၾကည့္ၿပီး ဂ်ီမင္းမ်က္
ေစာင္းထိုးပစ္လိုက္သည္။
