Ταξικά

Στα πατώματα

"Ίσως για λόγους ταξικούς και όχι μόνο! Τρελό μωράκι του ουρανού! Για εσένα λιώνω!" Τραγουδάω στην Μυρσίνη έχοντας την στην αγκαλιά μου ανεβαίνοντας τα σκαλιά για να πάω σπίτι μου.

"Και το κεφάλαιο του Μαρξ που σου πήρα στην γιορτή σου! Αν του είχες ρίξει μια ματιά θα ήμουνα μαζί σου!" Συνεχίζω να τραγουδάω και η Μυρσίνη ανοίγει τα όμορφα γαλαζια μάτια της.

"Θα το διαβάσω! Θα το διαβάσω!" Του φωνάζει και γελώντας ανοίγω την πόρτα και οι δύο μας μαζί πέφτουμε στο πάτωμα.

"Ζαχαρωτό μου? Χτύπησες?" Την ρωτάω αμέσως.

"Δεν ξέρω! Αλλά δεν με νοιάζει! Θέλω αγκαλίτσα!" Μου λέει και αμέσως την τραβάω και την βάζω στην αγκαλιά μου.

"Είσαι τόσο γλυκουλα! Αλλά... Αλλά αυτό... Είναι φυσιολογικό... Αφού εσύ είσαι το ζαχαρωτό μου." Της λέω και τότε γυρνάει και με κοιτάζει.

Έχει τόσο όμορφα μάτια...

Τόσο μπλε...

Σαν την θάλασσα...

Και λατρεύω την θάλασσα.

Άρα λατρεύω και τα μάτια της Μυρσίνης μου.

"Ξέρεις ότι... Λατρεύω τα μάτια σου?" Την ρωτάω και γνέφει αρνητικά.

"Ούτε εγώ το ήξερα... Τώρα το κατάλαβα." Της λέω και τότε δαγκώνει και τα βαμμένα ροζ χείλη της...

Σιγά σιγά την πλησιάζω...

Θέλω να την φιλήσω...

Να ενώσω τα χείλη μας.

Την βλέπω και εκείνη να με πλησιάζει όμως τότε καταλαβαίνω και απομακρύνομαι...

Αυτό... Είναι λάθος...

Τότε η μικρή μου δαγκώνει τα χείλη της κανα και κοιτάζει το πάτωμα που είμαστε ξαπλωμένοι.

"Συγνώμη... Συγνώμη... Συγνώμη..." Της λέω και αμέσως την σφίγγω στην αγκαλιά μου.

"Δεν... Δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη." Μου λέει με σπασμένη φωνή.

"Δεν είναι... Ότι... Δεν... Δεν μου αρέσεις... Γιατί μου αρέσεις... Και πολύ μάλιστα... Αλλά... Δεν θέλω να σε φιλήσω τώρα... Γιατί... Γιατί είσαι μεθυσμένη... Και... Και θα είναι σαν να σε εκμεταλλεύομαι. Και αυτό είναι κατά των αρχών μου... Και κατά της ηθικής μου." Της λέω και σηκώνει το κεφάλι τις και με κοιτάζει ξανά στα μάτια.

"Νυστάζω." Μου λέει και γελάω λιγάκι.

"Δεν έπρεπε να πιούμε τόσο." Της λέω και γελάει και εκείνη.