Ταξικά

That's life

Μυρσίνης POV

"Έγινα πατέρας! Έγινα πατέρας!" Φωνάζει ενθουσιασμένος ο Μάκης καθώς μας πλησιάζει ενθουσιασμένος και χαμογελάω.

"Γέννησε? Γέννησε η Αναστασία μου?" Ρωτάει και ο Χάρης μου έτοιμος να βάλει θα κλάματα συγκινημένος.

"Ναι! Ναι! Ναι! Γεννήθηκε το παιδί μου! Γεννήθηκε ο γιος μου!" Συνεχίζει να φωνάζει ο Μάκης χαρουμενος.

"Μπράβο ρε Μάκη μου! Να σας ζήσει το μωράκι σας!" Του λέω και εγώ και εκείνος με αρπάζει και με αγκαλιάζει.

"Έγινα πατέρας! Έγινα πατέρας! Έγινα πατέρας! Και το παιδάκι μου είναι τόσο γλυκό και όμορφο! Ίδιος εγώ είμαι!" Μου φωνάζει χαρούμενος και γελώντας βγαίνω από την αγκαλιά του.

"Η Αναστασία πως είναι?" Τον ρωτάω και μας κοιτάζει κάπως αμήχανα.

"Εμ... Καλά είναι. Λιποθύμησε και τώρα προσπαθούν να την συνεφέρουν αλλά εντάξει. Καλά είναι. Έτσι μου είπαν οι γιατροί. Απλά κουράστηκε πολύ." Απαντάει και τότε βλεπουμε την πόρτα από την αίθουσα του τοκετού να ανοίγει και από μέσα βγαίνει μια νοσοκόμα η οποία σπρώχνει ένα μικρό άσπρο καροτσάκι που πάνω έχει μια θερμοκοιτίδα με ένα μωράκι μέσα.

Με το μωράκι του Μάκη και της Αναστασία.

"Ο γιος μου! Το μωράκι μου! Το παιδί μου!" Φωνάζει ο Μάκης ενθουσιασμένος καθώς τρέχει δίπλα στην νοσοκόμα και με τον Χάρη κάνουμε το ίδιο.

"Οοοο είναι τόσο όμορφος!" Φωνάζω αμέσως μόλις τον βλέπω ενώ εκείνος απλά κλαίει.

"Γκρινιάρης σαν τον πατέρα του βγήκε αλλά κουκλος σαν στην μάνα του!" Λέει ο Χάρης και ο Μάκης τον κοιτάζει δολοφονικά.

"Δεν είμαι εγώ γκρινιάρης." Λέει ο Μάκης γκρινιάζοντας και εγώ γελώντας γυρνάω και κοιτάζω τον μικρό μπέμπη.

Είναι όμορφος.

Μοιάζει λίγο με τερατακι όπως όλα τα νεογέννητα αλλά αυτός είναι κουκλος.

Και δεν μοιάζει ουτε στον Μάκη ούτε στην Αναστασία.

Στον Χάρη μου μοιάζει.

Αλλά δεν έχει σημασία αυτό.

Σημασία έχει να είναι υγιείς...

Να μην αρρωστήσει ποτέ του...

Και όλοι όσοι είσαι γυρω του να τον αγαπουν και να τον βοηθήσουν να γίνει ένα καλό παιδί.

Η νοσοκόμα αφου καταφέρει να ξεκολλήσει τον Χάρη και τον Μάκη από τον μπέμπη και τον πάει στο δωμάτιο που βάζουν όλα τα μωράκια.