Ταξικά

Αχ κορίτσι μου...

Τέσσερις μέρες αργότερα...
Χάρης POV

"Αχ κορίτσι μου!
Στους χτύπους της καρδιάς μου απόψε χόρεψε!
Φτερά αγγέλου στο κορμί μου φόρεσε!
Να φτάσω ως στην πόρτα τ' ουρανού!
Αχ κορίτσι μου!
Δικά σου της ψυχής μου τ' αφανέρωτα!
Τα έκρυψα σε βράδια αξημέρωτα!
Κανένας μην τα δει, μόνο εσύ!" Τραγουδάω μαζί με τον Μάκη καθώς μπαίνουμε μέσα στο διαμέρισμα μου ενώ κρατάω ένα άδειο πλέον μπουκάλι βότκα.

"Πέθανε! Πέθανε και έγινε άγγελος! Πέθανε και πήγε στην πόρτα του ουρανου! Πέθανε η Μυρσίνη μου!" Φωνάζω καθώς πετάω το άδειο μπουκάλι στο πάτωμα και γίνεται χίλια κομμάτια.

Όπως χίλια κομμάτια έχει γίνει η καρδιά μου.

Έφυγε.

Έφυγε και πήγε ψιλά στον ουρανό.

Έγινε άγγελος με όλες τις τιμές.

Γιατί πριν ήταν άγγελος χωρίς φτερά και φωτοστέφανο.

"Μαλάκα Χάρη εγώ κανονικά τώρα θα έπρεπε να είμαι στο σπίτι με τον γιο μου και όχι να σε νταντευω οπότε μην σπας πράγματα και χρειαστεί να σε τρέχω και στο νοσοκομείο!" Με μαλώνει ο Μάκης και τότε πέφτω στον καναπέ μου κλαίγοντας.

Πονάει.

Ο θάνατος πονάει.

Πονάει πολύ.

Ειδικά ο θάνατος της...

Ο θάνατος ενός αγγέλου.

Του ανθρώπου με την πιο καθαρή καρδιά που έχει πατήσει ποτέ το πόδι του στην γη.

Πονάει.

Και ο πόνος δεν λέει να σταματήσει.

Ότι και να κάνω ο πόνος δεν σταματάει.

Και κάθε μέρα που περνάει ο πόνος δυναμώνει.

Και γίνεται δηλητήριο στην καρδιά μου.

"Γιατί? Γιατί? Γιατί την Μυρσίνη μου? Γιατί και την Μυρσίνη μου? Γιατί? Γιατί? Γιατί?" Ρωτάω χωρίς να μπορώ να σταματήσω να κλαίω και ο Μάκης με αγκαλιάζει.

"Επειδή... Είχε έρθει η ώρα της. Είχε έρθει η ώρα της να ξεκουραστεί." Μου λέει και γνέφω αρνητικά.

"Δεν είχε έρθει η ώρα της. Δεν έζησε πολύ. Δεν έζησε όλα όσα ήθελε να ζήσει. Δεν πραγματοποιήσε τα όνειρα της. Δεν έγινε ευτυχισμένη. Και... Και δεν πεθανε. Την σκότωσαν. Την δολοφόνησαν." Του λέω κλαίγοντας και με αγκαλιάζει.

"Ναι... Αλλά τώρα... Είναι κάπου καλυτερα. Είναι κάπου καλά και... Ήρεμη. Ευτυχισμένη. Και σίγουρα θα στεναχωριέται που θα σε βλέπει σε αυτή την κατάσταση. Που θα σε βλέπει να κλαις και να πονάς. Και εσένα... Και όλας μας." Μου λέει και τον αγκαλιάζω και εγώ.