Ταξικά

Εγκυμοσύνη

Ένα μήνα μετά...

"Ναι Μυρσίνη μου σε δέκα λεπτά θα είμαι σπίτι μου. Μην αργήσεις." Της λέω καθώς παίρνω το μπουφάν μου.

"Ναι ναι μην ανησυχείς. Θα έρθω στην ώρα μου." Μου απαντάει.

"Ναι αυτά έλεγες και εχθές και ήρθες μισή ώρα αργότερα." Της υπενθυμίζω.

"Ήταν κάτι κύριοι στην πλατεία και τραγουδούσαν και χόρευαν. Ήθελα να τους βγάλω φωτογραφία." Μου απαντάει.

"Εντάξει κορίτσι μου. Μια φωτογραφία πόση ώρα σου πήρε να τραβήξεις?" Την μαλώνω λιγάκι ενώ μου ξεφεύγει ένα γελάκι με την αφέλεια της.

"Εντάξει... Ίσως έκατσα και να τους δω λιγάκι για να τους δώσω και μερικά χρήματα." Μου λέει και γελάω ξανά ενώ τότε περνάω δίπλα από το μπάνιο μου και ακούω την Αναστασία να κλαίει.

"Εμ... Μικρό ζαχαρωτό... Ίσως να αργήσω λιγάκι. Αλλά θα είναι ο Μάκης στην καφετέρια. Αν είναι κάτσε εκεί και περίμενε με. Έχω δουλειά." Της λέω ανήσυχος για την αδελφούλα μου.

"Γιατί τι έγινε? Όλα καλά?" Με ρωτάει.

"Ναι εμ... Περίπου. Θα σου εξηγήσω όταν συναντηθούμε από κοντά." Της απαντάω.

"Εντάξει Χάρη μου. Θα τα πούμε." Μου λέει και αφού την χαιρετήσω τερματίζω την κλήση και χτυπάω την πόρτα του μπάνιου.

"Αναστασία μου? Όλα καλά?'' Την ρωτάω αμέσως.

"Όχι! Σε παρακαλώ έλα μέσα! Βοήθησε με!" Φωνάζει κλαίγοντας και τότε αμέσως μπαίνω μέσα βιαστικά και βλέπω την Αναστασία να έχει αγκαλιάσει σχεδόν την λεκάνη της τουαλέτας και φαίνεται εξαντλημένη.

"Είσαι καλά?" Την ρωτάω αμέσως και τρέχω κοντά της.

"Χάρη... Έκανα εμετό... Και... Και σήμερα... Και εχθές." Μου λέει ενώ φαίνεται κάπως φοβισμένη.

Όχι...

Όχι όχι...

Δεν γίνεται...

Κάτι άλλο θα συμβαίνει.

Δεν υπάρχει περίπτωση...

Όχι όχι...

"Εμ... Μήπως έφαγες τίποτα από έξω? Γιατί σας λέω μόνο σουβλάκια να παίρνετε από έξω και άντε καμία πίτσα. Γιατί έξω τα φαγητά δεν είναι καθόλου καλά." Την μαλώνω αμέσως προσπαθώντας να διώξω την ιδέα ότι...

Ίσως να... Να...Είναι έγκυος...

"Όχι... Έχω να βγω από το σπίτι και να φάω κάτι από έξω πέντε μέρες." Μου λέει και καθαρίζω τον λαιμό μου.