Ταξικά

O big o brother

Χάρης POV
Μια εβδομάδα αργότερα...

"Πώς είναι η Αναστασία?" Ρωτάω τον Μάκη αμέσως μόλις απαντήσει στην κλήση μου.

"Αυτό που ποτέ δεν μου λες ένα γεια σου φίλε μου. Τι κάνεις? Πώς είσαι? Πώς περνάς? Πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Πολύ στα τέτοια σου με γράφεις." Μου λέει με παράπονο.

"Έχεις τρία δευτερόλεπτα να μου απαντήσεις αλλιώς θα έρθω εκεί και γαμη..." Αρχίζω να του λέω αλλά με διακόπτει.

"Είναι πολύ καλύτερα σήμερα έφαγε και όλας σήμερα." Απαντάει βιαστικά.

"Τι έφαγε?" Τον ρωτάω ξανά.

"Γιουβαρλάκια." Απαντάει.

"Εσύ τα μαγείρεψες?" Τον ρωτάω.

"Φυσικά. Θέλεις να περάσεις από εδώ να πάρεις ένα ταπεράκι που περίσσεψαν λίγα?" Με ρωτάει αφού ξέρει ότι λατρεύω την μαγειρική του περισσότερο και από της μητέρας μου.

Ειδικά τα γιουβαρλάκια του.

"Δεν μπορώ. Θα πρέπει να πάω σε έναν συμβολαιογράφο για το άνοιγμα μιας διαθήκης." Του λέω καθώς παίρνω τα πράγματα μου για να φύγω από το σπίτι.

"Ποιος πέθανε?" Με ρωτάει.

"Ένας θείος μου πριν ένα μήνα. Αλλά βαρέθηκα να πάω στο άνοιγμα της διαθήκης." Του εξηγώ.

"Τι καλός ανηψιός." Μου λέει ειρωνικά.

"Είναι ο αδερφός του πατέρα μου. Στην κηδεία του πήγα. Αλλά τώρα το να πάω σε ένα άνοιγμα διαθήκης για να πάρω τα τρία μου δεν πολύ γουστάρα." Του λέω χαλαρά καθώς βγαίνω έξω από το σπίτι μου.

"Εντάξει δεν ξέρεις πότε. Μπορεί όλο και κάτι να σου αφήσει." Μου λέει και γελάω λιγάκι.

"Ήταν λίγο... Περίεργος. Δεν είχε και κάτι ιδιαίτερο. Παρά μόνο μια μικρή καφετέρια στο Μοναστηράκι και ένα σπίτι από πάνω με δύο κρεβατοκάμαρες. Και έχει και αλλά έξι ανήψια εκτός από εμένα και τα αδέλφια μου. Και είχε αδυναμία σε έναν ξάδελφο μου τον Νίκο οπότε άστο. Πάω τώρα γιατί αν δεν έρθω δεν μπορεί να ανοίξει η διαθήκη και τα ξαδέλφια μου μόνο βουντού δεν μου έχουν κάνει." Του λέω και τον ακούω να γελάει ξανά.

"Εντάξει. Πήγαινε. Και σε περιμένω το βράδυ να πάρεις φαγητό και για τα μικρά." Μου λέει.

"Ναι φυσικά. Άντε θα τα πούμε το βράδυ." Του λέω και αφού με χαιρετήσει και εκείνος τερματίζει την κλήση.