Ταξικά

Ένα ξέγνοιαστο απόγευμα

Αρκετούς μήνες αργότερα...
Μυρσίνης POV

"Σα ναυαγοί, σα ροβινσώνες
δίχως νόμους και κανόνες
σ’ ένα νησί μαζί μου θα ‘ρθεις
που δεν το ‘χει ούτ’ ο χάρτης
σα ναυαγοί ερωτευμένοι
μέσα στ’ όνειρο χαμένοι
θα ξεχάσουμε μωρό μου τα παλιά..." Τραγουδάμε με τον Χάρη κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο στα μάτια και εκείνος χαμογελώντας μου παίζει κιθάρα.

Είναι πολύ καλός στην μουσική.

Πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί δεν ασχολείται με το τραγούδι και την μουσική γενικά επαγγελματικά...

Έχει υπέροχη φωνή.

Τόσο... Γλυκιά και μαγική.

"Έχεις τόσο τέλεια φωνή." Του λέω μόλις τελειώνει το τραγούδι μας και εκείνος με φιλάει.

"Ναι... Σχεδόν όσο τέλεια φωνή έχεις και εσύ." Μου λέει και γελώντας χαιδεύω το μάγουλο του.

"Ναι καλά." Του λέω και με φιλάει ξανά.

"Όχι... Όχι αγάπη μου. Τραγουδάς σαν άγγελος. Για αυτό είσαι και ο άγγελος μου." Μου λέει και τον κοιτάζω με απορία.

"Εγώ δεν είμαι το ζαχαρωτό σου?" Τον ρωτάει και γελάει.

"Ναι είσαι και από αυτό. Είσαι από όλα. Είσαι όλα τα όμορφα και τα μαγικά πράγματα που υπάρχουν. Και σχηματίζουν αυτό το υπέροχο πλάσμα." Μου λέει και τον φιλάω.

"Περνάς καλά?" Με ρωτάει και τον  φιλάω ξανά.

Λατρεύω τα χείλη του...

"Ναι. Αν και νιώθω λίγο άσχημα που αφήσαμε τον Μάκη και την Αναστασία μόνους τους να προσέχουν τα μικρά προκειμένου να πάμε εμείς στην παραλία. Είναι και έγκυος η Αναστασία. Στον έκτο μήνα." Του απαντάω.

"Έλα μωρέ αγάπη μου... Μια χαρά και θα είναι. Και τα δίδυμα... Και ο Μάκης ο ανεπρόκοπος και η Αναστασία... Και ο ανηψιός μου." Μου λέει χαλαρά και χαμογελάω.

"Και το πολύ πολύ αν βρουν τα δύσκολα θα φωνάξουν τον Σταύρο και την Άννα. Η Άννα θα τους δελεάσει με μακαρονάκια και κεφτεδάκια... Και αν δεν πιάσει ούτε αυτό ο Σταύρος απλά με το επιβλητικό παρουσιαστικό του... Θα τα τρομοκρατήσει... Και θα κάτσουν ήσυχα." Μου λέει και γελάω.

"Είναι ο Σταύρος πάντως... Ταύρος. Θυμάμαι όταν ήμουν οχτώ χρονών... Ένα παιδάκι με κορόιδευε εκεί στο νοσοκομείο που ήμουν... Και εκείνο βέβαια άρρωστο ήταν... Αλλά με κορόιδεψε επειδή τότε δεν είχα μαλλάκια. Με κορόιδεψε και μου είπε ότι μοιάζω με αγοράκι. Ο Σταύρος τότε... Που με είδε να κλαίω... Του φώναξε... Και εκείνο κλαίγοντας μου ζήτησε συγνώμη. Και γίναμαι φίλοι μετά..." Του λέω και στο τέλος... Στην ανάμνηση του στεναχωριέμαι.