Ταξικά

Για μια Μυρσίνη γίνονται όλα

Χάρης POV

"Τι στο διάολο κανεις εσύ εδώ?" Ρωτάω τρομαγμένος τον Σταύρο καθώς μπαίνω μέσα στο σπίτι μου και τον βλέπω να κάθεται άνετος στον καναπέ μου.

"Πρέπει να μιλήσουμε. Σοβαρά." Μου λέει καθώς σηκώνεται και με πλησιάζει ενώ εγώ βγάζω το κινητό μου από την τσέπη μου.

"Το λένε κινητό τηλέφωνο. Ανακαλύφθηκε πριν από πολλά χρόνια από τον Γκράχαμ Μπελ. Το χρησιμοποιείς για να επικοινωνήσει με το σπίτι του. Και αν δεν το ξέρεις απλά πας σπίτι του άλλου χτυπάς την πόρτα και περιμένεις να σου ανοίξει! Δεν μπουκάρεις μέσα!" Του φωνάζω και ρολαρει τα μάτια του.

"Καλά οκέι. Σε ευχαριστώ για το κήρυγμα αλλά κάθησε τώρα να μιλήσουμε. Είναι σημαντικό." Μου λέει και ανησυχώ λιγάκι.

"Ναι... Έπρεπε να το καταλάβω. Μπουκάρεις σε σπίτια μόνο όταν έχεις καλό λόγο." Του λέω κάπως ειρωνικά και καθόμαστε στον καναπέ μου.

"Βγήκαν οι εξετάσεις τις Μυρσίνης μου." Μου λέει καθώς κάθεται δίπλα μου.

"Ναι... Αρχικά είναι η Μυρσίνη μου!" Αρχίζω να του λέω τονίζοντας το μου.

"Αν και είναι ένας ελευθερος άνθρωπος με δική του κρίση και δεν ανήκει σε κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό της... Είναι η κοπέλα μου άρα είναι η Μυρσίνη μου." Του λέω και γελάει λιγάκι.

"Σπασικλα επανάσταση." Με κοροϊδεύει αλλά δεν του δίνω σημασία.

"Επίσης το ξέρω ότι έχουν βγει οι εξετάσεις της. Θα μιλήσουμε αργότερα για να μου πει πόσο καλές βγήκαν και να μου πει ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας." Συνεχίζω να του λέω περισσότερο για να το πιστέψω εγώ ο ίδιος.

"Ναι... Μόνο που η Μυρσίνη δεν είναι καλή στο να λέει ψέματα." Μου λέει χωρίς να με κοιτάζει χωρίς χρώμα ή ειρωνία στην φωνή του και αμέσως τον κοιτάζω κάπως φοβισμένος.

"Τι εννοείς?" Τον ρωτάω ενώ αισθάνομαι την καρδιά μου να είναι έτοιμη να σπάσει από τον φόβο μου για αυτό που θα ακουσω.

Γαμώτο.

Δεν έχω καλό προαίσθημα.

Όλη μέρα αισθάνομαι άσχημα.

Λες... Λες και κάτι κακό επρόκειτο να ακούσω.

Και... Και δεν θέλω.

Ειδικά αν έχει να κάνει με την Μυρσίνη μου.

Είναι η ζωή μου.

Είναι ένας καλός λόγος για να ζω και να κάνω όνειρα...

"Οι εξετάσεις της Μυρσίνης... Έχουν... Έχουν βγει υπερβολικά κακές." Συνεχίζει να μου λέει ο Σταύρος και αμέσως σφίγγω τις γροθιές μου πληγώνοντας έτσι τις παλάμες μου στην προσπάθεια μου να μην βάλω τα κλάματα.