Ταξικά

Πρόβλημα ταξικό

"Ξέρεις τι μου αρέσει πολύ σε εσένα?" Ακούω ξαφνικά τον Χάρη να με ρωτάει ενώ είμαστε αγκαλιά ξαπλωμένοι στην παραλία όμως δεν κάνω τον κόπο να ανοίξω τα μάτια μου και να γυρίσω να τον κοιτάξω όσο και να μου αρέσει να χαζεύω το υπέροχο βλέμμα του.

"Τα τέλεια ρούχα μου? Το τσαχπινιάρικο βλέμμα μου? Ότι είμαι ένα meme με πόδια? Ότι ζωγραφίζω τέλεια?" Τον ρωτάω απαντώντας και γελάει.

"Εκτός από όλα αυτά... Που να πω την αλήθεια αυτό με τα ρούχα σου είναι ίδια με αυτά που φοράει η αδελφή μου η Αντιγόνη που είναι στο δημοτικό άρα δεν είναι και τόσο αλήθεια..." Αρχίζει να μου λέει και τότε τον κοιτάζω δήθεν παρεξηγημένη.

"Μου αρέσει που... Αν και είσαι μεγαλωμένη μέσα στα πλούτοι... Είσαι ένας πολύ απλός άνθρωπος. Και για να είσαι χαρούμενη δεν χρειάζεσαι πολλά..." Μου λέει και τότε αφήνω ένα μικρό φιλάκι στο μάγουλο του.

"Δεν είναι... Ότι με ευχαριστούν επειδή είναι απλά πράγματα... Αλλά επειδή όντως μου αρέσουν... Μου αρέσουν πολύ όλα αυτά... Οι μικρές βόλτες στο κέντρο της Αθήνας... Εδώ στην παραλία... Να πηγαίνω στο μαγαζί σου και να σας κάνω παρέα..." Του λέω και με κοιτάζει με ένα ήρεμο βλέμμα που χαλαρώνει και εμένα.

"Έχεις πάει ποτέ στην Πελοπόννησο?" Με ρωτάει και γνέφω αρνητικά.

"Όχι. Αλλά... Ξέρω που είναι. Και έχω δει πολλές όμορφες φωτογραφίες από διάφορες μικρές πόλεις και χωριά... Και ξέρω και την ιστορία πολλών πόλεων όπως της Τριπολιτσάς ή των Καλαβρύτων." Του απαντάω.

"Τέλεια. Την άλλη εβδομάδα θα πάμε στην Μονεμβασιά. Στο εξοχικό μου." Μου λέει και τον κοιτάζω ενθουσιασμένη.

"Ναι! Ναι! Να πάμε! Να πάμε! Και σήμερα και όλας αν γίνεται! Να πάμε!" Φωνάζω και γελάει.

"Καλά εσύ έχεις πάει σε ολόκληρη την Ευρώπη στην Αμερική και χαίρεσαι που θα πάμε στην Μονεμβασιά?" Με ρωτάει με περιέργεια.

"Ναι! Γιατί έχω δει πολλές φωτογραφίες και ξέρω ότι είναι τέλεια! Και θέλω τόσο πολύ να πάω!" Του λέω ενθουσιασμένη και γελώντας με βγάζει από την αγκαλιά του με βάζει να ξαπλώσω καλύτερα στην άμμο και έρχεται από πάνω μου και με κοιτάζει στα μάτια.

Έχει τόσο όμορφα μάτια...

Τόσο τέλειο πρόσωπο...

Και ένα βλέμμα...

Τόσο ήρεμο...

Τόσο χαλαρό.

"Που αλλού θέλεις να πάμε?" Με ρωτάει και το σκέφτομαι λίγο.