Ταξικά

Παιδιάστικες αποφάσεις

Αναστασίας POV

"Αυτό είναι." Μου λέει η κολλητή μου η Κωνσταντίνα βγάζοντας από το συρτάρι της ένα σακουλάκι με πολύχρωμα χαπακια.

"Και πόσα πρέπει να πάρουμε?" Την ρωτάω.

"Το αφεντικό μας μου είπε ένα χαπακι προκειμένου να μπορούμε να έχουμε καλύτερη διάθεση και να μην κουραστούμε." Μου απαντάει.

"Και τι ακριβώς είναι αυτά?" Την ρωτάω ξανά.

"Δεν μου είπε. Τον ρώτησα αλλά δεν μου απάντησε. Και μου είπε πως θα τα κρατάει από τον μισθό μας." Μου λέει και αφήνω μια ανάσα.

"Δεν ξέρω. Αν μάθει ο αδελφός μου ότι παίρνω ναρκωτικά και ότι δουλεύω σε μπαράκια και κλαμπ θα με σκοτώσει." Της λέω και γελάει λιγάκι.

"Φυσικά και θα σε σκοτώσει. Εμένα τι νομίζεις ότι θα κάνει ο πατέρας μου? Που είναι και γιατρός. Ξέρεις πόσα χρόνια μου λέει να μείνω μακριά από τα ναρκωτικά? Από την μέρα που έκλεισα τα 6 μου χρόνια." Λέει και αφήνω μια ανάσα.

"Ρε... Μήπως τελικά να μην τα πάρουμε? Θα τα καταφέρουμε χωρίς αυτά." Της λέω.

"Και εγώ δεν θέλω να τα πάρουμε. Αλλά... Το αφεντικό είπε να πάρουμε αυτά. Και δεν νομίζω να είναι τόσο σκληρά για να μας λέει να τα πάρουμε." Μου λέει και αφήνω μια ανάσα.

"Εντάξει. Έλα να ετοιμαστούμε. Και μετά θα τα πάρουμε." Της λέω καθώς σηκωνόμαστε από το κρεβάτι της και ανοίγουμε την ντουλάπα της όπου έχω φέρει όλα τα ρούχα που μου έδωσαν από την δουλειά γιατί αν ο Χάρης ανακαλύψει ότι έχω αυτά τα ρούχα θα καταλάβει ότι δουλεύω σε κλαμπ.

Εκείνη βάζει ένα μπλε κολλητό φόρεμα με στρας παντού ψηλές μαύρες γόβες κάνει τα μαύρα μαλλιά της μπούκλες και βάφεται φυσικά με εξαίρεση ένα κόκκινο κραγιόν στα χείλη της.

Εγώ και πάλι βάζω μια μαύρη κοντή φούστα δερμάτινη και από πάνω ένα δικό μου λευκό πουκάμισο κλειστό ως πάνω και μπότες μέχρι το γόνατο. Κάνω τα πυροξανθα μαλλιά μου μια ψηλή κοτσίδα βάζω ένα μωβ κραγιόν και βάφω τα μάτια μου με έντονες σκιές. Τέλος βάζω μεγάλους ασημένιους κρίκους και αντί το διμαντακι στην μύτη μου βάζω ένα κρικακι και είμαι έτοιμη.

"Είσαι σίγουρη πως θεκιδις να βάλεις αυτό το πουκάμισο?" Με ρωτάει η Κωνσταντίνα.

"Ναι. Δεν θέλω να είναι όλα έξω. Στο κάτω κάτω δεκαέξι χρονών είμαστε." Της απαντάω.

"Ναι... Αλλά... Δεν νομίζω αν πρέπει να φαινόμαστε ότι είμαστε ανήλικες." Λέει εκείνη.