Ταξικά

The best friends

Μυρσίνης POV

"Ωραίος ο καπουτσίνο." Λέω πίνοντας τον καφέ μου.

"Ακόμα δεν κατάλαβα πως γίνεται να μην έχεις ξανά πιει καφέ. Ή το πως δεν έχεις πάει ποτέ σε καφετέρια." Μου λέει η Άννα.

"Είναι απλό. Μεγάλωσα σε νοσοκομείο. Με καρκίνο στο δέρμα στην αρχή... Μετά για μεταμόσχευση στο συκώτι... Μετά καρκίνο στο στομάχι... Και μετά μου χάλασαν από τα πολλά φάρμακα μου χάλασαν τα νεφρά οπότε χρειάστηκα ένα καινούριο... Και μετά από τον καρκίνο που πέρασα ξανά αλλά στον πνεύμονα αυτή την φορά χρειάστηκα μεταμόσχευση στον πνεύμονα και χρειάστηκα ... Ακόμα και καρδιά γιατί λογικά μετά από ένα εκατομμύριο φάρμακα και χημειοθεραπείες... Σε συνδιασμό και το γεγονός ότι έχω πολύ αδύναμο οργανισμό εκ γενετής αφού γεννήθηκα στον έκτο μήνα μετά από ένα ατύχημα... Η καρδούλα μου κυριολεκτικά καταστράφηκε." Της εξηγώ.

"Είναι περίεργο..." Λέει και την κοιτάζω με απορία.

"Πώς γίνεται κάποιος να έχει ιατρικό ιστορικό σαν πάπυρο?" Την ρωτάω και αφήνει ένα γελακι.

"Όχι... Ακριβώς... Αλλά το γεγονός... Ότι... Χαμογελάς..." Μου λέει και την κοιτάζω εγώ με απορία.

"Γιατί να μην χαμογελάω? Ξέρεις... Εμένα σε νοσοκομείο... Κυριολεκτικά από την μέρα που γεννήθηκα. Γιατί έπρεπε να μείνω στο νοσοκομείο μέχρι τριών μηνών και μια εβδομάδα μετά έκλαιγα όλη την ώρα γιατί εμφάνισα πρώτη φορά καρκίνο. Άργησα να τον ξεπεράσω. Όλοι νόμιζαν... Βασικά ήταν σίγουροι ότι θα πεθάνω. Αλλά βρέθηκε ένα δότης μυελού και σώθηκα. Ο ίδιος μου έδωσε και το νεφρό του... Λίγα χρόνια αργότερα μου έδωσε ένα κομμάτι από το συκώτι του.... Και εντελώς τυχαία... Ο ίδιος άνθρωπος πέθανε... Δολοφονήθηκε βασικά... Και μου έδωσε και το υπόλοιπο συκώτι του και την καρδιά του. Και η μεταμόσχευση έγινε πριν τέσσερα χρόνια. Όταν ήμουν δεκατέσσερα. Αλλά έπρεπε να μείνω πολύ καιρό στο νοσοκομείο. Βγήκα όταν ήμουν δεκαέξι. Αλλά μάντεψε. Τότε έπαθα πνευμονία. Γιατί απλά βγήκα έξω χειμώνα χωρίς μπουφάν. Άρα ξανά μπήκα στο νοσοκομείο. Για έξι μήνες. Μετά με κράτησαν μέσα γιατί ξανά χρειάστηκε να κάνω πολλές εξετάσεις... Και να με προσέχουν... Άρα... Απλά βγήκα πέρσι. Δεν έβγαινα έξω από το σπίτι για προαιρετικούς λόγους. Άρα απλά... Φέτος βγήκα. Πέρασα όλη μου την ζωή σε ένα νοσοκομείο. Άρα τι υπάρχει για να με κάνει δυστυχισμένη?" Της λέω και χαμογελάει.

"Ξέρεις... Είσαι έμπνευση για εμένα." Μου λέει και γελάω λιγάκι.

"Να μου κάνεις το πορτρέτο τότε." Της λέω και γελάει και εκείνη.