Ταξικά

Η αγκαλιά του Χάρη

Μυρσίνη POV

"Έλα αγάπη μου... Έλα Μυρσίνη μου. Μην στεναχωριέσαι. Όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Θα το δεις." Μου λέει η Άννα έχοντας με μέσα στην αγκαλιά της ενώ ταυτόχρονα χαιδευει τρυφερά τα μαλλιά μου.

"Δεν θα πάνε όλα καλά. Δεν θα αντέξω. Θα... Θα πεθάνω." Λέω κλαίγοντας και εκείνη με σφίγγει στην αγκαλιά της.

"Όχι Μυρσίνη μου. Δεν θα πεθάνεις. Είσαι η καλύτερη μου φίλη. Και σου το λέω. Δεν θα πεθάνεις. Όλα θα πάνε καλά. Θα βρεθεί δότης και για εσένα." Μου λέει όμως πάλι δεν με βοηθάει.

Κυρίως γιατί μου λέει κάτι που ούτε η ίδια δεν πιστευει.

Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί δότης...

Καρδιά χρειάζομαι.

Μια υγειή καρδιά.

Και οι περισσότεροι άνθρωποι που πεθαίνουν παίρνουν την καρδιά τους μαζί στον τάφο τους λες και θα τους χρησιμεύσει σε κάτι.

Και εγώ θα πεθάνω.

Και... Και δεν θέλω.

"Δεν θέλω να πεθάνω Άννα. Δεν θέλω. Αλήθεια δεν θέλω." Της λέω καθώς βγαίνω από την αγκαλιά της και την κοιτάζω στα μάτια και την βλέπω να θέλει και εκείνη να βάλει τα κλάματα αλλά δεν το κάνει.

"Δεν... Δεν έχω κάνει όλα αυτά που ήθελα να κάνω. Δεν έχω... Δεν έχω κάνει ταξίδια. Όμορφα ταξίδια. Χωρίς να χρειαστεί να κλειστώ σε ένα νοσοκομείο. Δεν έχω... Δεν έχω πάει σχολείο. Δεν έχω πάει σε λουνα παρκ... Δεν έχω πάει ποτέ μου σε ένα δάσος... Ή σε ένα βουνό... Δεν έχω... Δεν έχω παίξει ποτέ σε τραμπολίνο." Της λέω και γελώντας πίκρα με αγκαλιάζει ξανά.

"Είναι τόσο μαγικό που όλα σου τα όνειρα είναι τόσο... Παιδικά." Μου λέει και γελάω και εγώ λιγάκι.

"Μεγάλωσα έχοντας τα πάντα. Τα πάντα εκτός από την υγεία μου. Και αυτό μου στέρησε όλα όσα είχα. Και... Και για αυτό... Δεν έχω κάνει όλα όσα ήθελα να κάνω και σαν παιδάκι. Και... Είμαι... Είμαι πολύ λυπημένη για αυτό." Της λέω και τότε σκέφτομαι ξανά τον Χάρη.

"Και... Και... Αν... Αν πεθάνω... Ο... Ο Χάρης... Θα στεναχωρηθεί πολύ. Όπως... Όπως και ο μπαμπάς μου. Και η Βίβιαν. Και ο Σταύρος... Ίσως... Ίσως και εσύ." Της λέω λυπημένη και τότε με βγάζει από την αγκαλιά της και με κοιτάζει σοβαρά.

"Μυρσίνη... Μπορεί... Να γνωριζόμαστε λιγότερο από ένα χρόνο... Αλλά είσαι η καλύτερη φίλη που θα μπορούσα ποτέ να έχω. Είσαι τόσο καλή και... Αγνή. Δεν υπάρχουν πολύ άνθρωποι σαν εσένα. Δίνεις στην ζωή άλλο νόημα. Και κάνεις όλους να χαίρονται που απλά έτυχε να σε συναντήσουν έστω και δέκα λεπτά." Μου λέει και χαμογελάω.