Ταξικά

Εξηγήσεις

"Χάρη? Χάρη σε ποιόν μιλάς? Τι είναι αυτά που λες?" Τον ρωτάω φοβισμένη και τότε εκείνος βιαστικά τερματίζει την κλήση και με κοιτάζει αγχωμένος.

"Μυρσίνη μου? Τι... Τίποτα... Σε... Σε κανέναν... Σε κανέναν δεν μιλουσα." Μου λέει και τον κοιτάζω  κάπως σοβαρά.

"Χάρη... Μπορεί να μην μπορώ να καταλάβω την θεωρία του Μαρξ για την κοινωνική διαστρωμάτωση..." Αρχίζω να του λέω και με κοιτάζει έκπληκτος.

"Τι εννοείς ότι δεν μπορεί να καταλάβεις την κοινωνική διαστρωμάτωση. Είναι υπερβολικά εύκολη. Εδώ την καταλαβαίνουν τα μπασμενα την θεωρητικής κατεύθυνσης της τρίτης λυκείου." Με μαλώνει.

"Αρχικά... Είναι δύσκολο κομμάτι. Και κατά δεύτερον δεν είναι αυτό το θέμα μας! Το θέμα μας είναι ότι μιλούσες σε κάποιον φοβισμένος και του έλεγες να μείνει μακριά από κάποια! Από ποια? Και σε ποιόν μιλούσες?" Συνεχίζω να τον ρωτάω και αφήνει μια ανάσα.

"Κοίτα... Κοίτα Μυρσίνη μου..." Αρχίζει να μου λέει και τον κοιτάζω με ανυπομονησία.

"Εμ... Θυμάσαι πότε συναντηθήκαμε για πρώτη φορά?" Με ρωτάει.

"Ναι... Σε μια πορεία. Εγώ δεν άντεχα τους καπνους από την πορεία και τις φωτιές... Και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Έχασα τον Σταύρο και την Άννα... Εσύ όμως εμφανίστηκες και με βοήθησες. Μόλις αισθάνθηκα καλύτερα εσύ μου είπες να μην πω τίποτα για την συνάντηση μας... Και τελικά έφυγες." Του απαντάω.

"Μυρσίνη μου... Ήμουν σε μια συμμορία." Μου λέει και εκπλήσσομαι.

Συμμορία?

"Τι εννοείς... Τι εννοείς συμμορία? Με... Με όπλα ναρκωτικά και... Και δολοφονίες και... Και όλα αυτά τα άσχημα πράγματα?" Τον ρωτάω φοβισμένη και κοιτάζει το πάτωμα.

"Ναι... Ναι Μυρσίνη μου..." Μου λέει και τρομάζω.

"Είσαι... Είσαι... Είσαι δηλαδή... Δολοφόνος?" Τον ρωτάω έτοιμη να βάλω τα κλάματα και τότε με κοιτάζει έκπληκτος.

"Τι? Όχι! Όχι! Όχι φυσικά!" Μου απαντάει και ανακουφίζομαι λιγάκι.

"Δεν... Δεν ήξερα ότι... Ότι η συμμορία ήταν... Ήταν τέτοια τέλος πάντων.'' Μου απαντάει και μπερδεύομαι.

"Τι εννοείς?" Τον ρωτάω.

"Λοιπόν... Ας... Ας τα πάρουμε από την αρχή." Μου λέει και τον κοιτάζω με αγωνία.

"Με τον φίλο μου τον Μάκη ήμασταν μαζί συμμαθητές. Στην τρίτη λυκείου... Περνούσα μια ιδιαίτερη φάση. Είχα χάσει τον μπαμπά μου και οι δολοφόνοι του δεν πλήρωσαν ποτέ. Μισούσα την αστυνομία που δεν έπιασε τον δολοφόνο του. Μισούσα το κράτος... Μισούσα τα πάντα. Έβλεπα και όλη αυτή την αδικία που υπάρχει στον κόσμο... Και είχα πολύ θυμό μέσα μου. Αλλά δεν ήμουν ο μόνος." Αρχίζει να μου εξηγεί.