Ταξικά

Τα αυτονόητα

"Δεσποινίς Μυρσίνη τι είναι αυτό?" Μου φωνάζει ο Σταύρος καθώς μου δείχνει ένα από τα φυλλάδια που έφτιαξα προκειμένου να βρω τον Χάρη.

"Φυλλάδιο. Ντα?" Του απαντάω κάπως ειρωνικά.

"Τι φυλλάδιο δεσποινίς Μυρσίνη? Εδώ γράφει καταζητείται όμορφος σέξι νεαρός με γαλάζια μάτια που χάνεσαι μέσα τους για οποιαδήποτε πληροφορία τηλεφωνήστε δίνεται αμοιβή 10.000 ευρώ!" Φωνάζεισαν τρελός.

"Έχω κάνει και το πορτρέτο του." Του λέω χαμογελαστή.

"Ναι μόνο wanted με μεγάλα κόκκινα γράμματα δεν έχετε βάλει ακόμα!" Μου φωνάζει ξανά.

"Έπρεπε?" Τον ρωτά και κάνει facepalm.

"Μπορείτε να μου πείτε τουλάχιστον ποιος στο καλό είναι ο τύπος?" Με ρωτάει καθώς κάθεται δίπλα μου.

"Όχι δεν χρειάζεται να ξέρεις. Το μόνο που θα πρέπει να ξέρεις είναι αν είναι έτοιμος.ο σοφέρ να φύγουμε να πάμε στην σχολή." Του απαντάω.

"Ναι δεν θα πάτε σήμερα στην σχολή." Μου λέει και τον κοιτάζω έκπληκτη.

"Τι? Γιατί?" Τον ρωτάω αμέσως.

"Γιατί ο σοφέρ του πατέρα σας είναι άρρωστος. Έτσι θα τον πάει στην εταιρεία ο δικός σας." Μου λέει και στεναχωριέμαι.

"Δεν μπορώ να πάω κάπως αλλιώς στην σχολή?" Τον ρωτάω λυπημένη.

"Με το μέτρο και μετά το λεωφορείο. Αλλά δεν υπάρχει..." Αρχίζει να λέει αλλά τον διακοπτώ.

"Ωραία θα πάμε με το μέτρο και το λεωφορείο." Λέω ενθουσιασμένη.

"Είστε σίγουρη? Δεν έχετε ξανά μπει και ίσως να..." Αρχίζει να μου λέει αλλά τον διακόπτω ξανά.

"Ναι ναι ναι μπλα μπλα είμαι έτοιμη πάμε. Δεν θέλω να αργήσω στο μάθημα." Λέω καθώς σηκώνομαι και αφήνει μια ανάσα.

"Μάλιστα δεσποινίς Μυρσίνη." Μου λέει και αφού πάρει τα πράγματά μου κατεβαίνουμε στο σαλόνι όπου εκεί κάθεται ο πατέρας μου με την μητριά μου την Βίβιαν.

"Καλημέρα μπαμπά καλημέρα Βίβιαν." Λέω χαμογελαστή.

"Μυρσίνη? Που ετοιμάζεσαι να πας?" Με ρωτάει αμέσως ο πατέρας μου.

"Στην σχολή φυσικά. Που αλλού?" Τον ρωτάω τα αυτονόητα.

"Δεν γίνεται. Ο σοφέρ σου θα εξυπηρετεί εμένα για σήμερα." Απαντάει.

"Για αυτό μην ανησυχείς. Θα πάμε με το μέτρο και το λεωφορείο!" Φωνάζω ενθουσιασμένη.