(Unicode)
"ဘေဘီကို သိပ်ချစ်တာဘဲ...ဘေဘီ့ဘဝလေးသာယာဖို့ဆိုကိုယ်လမ်းခင်းပေးထားတယ် ကိုယ့်ကျောပေါ်ကနေဖြတ်လျှောက်သွားပါ''
"ဟုတ်တယ် ရှင်ထင်သလိုဘဲ ဒါတွေကအမှန်တွေဘဲ''
"ကျနော်နဲ့ဆောင်အွန်းဂျီဟိုတယ်ထဲအတူဝင်သွားခဲ့တာမှန်ပါတယ် ဒါပေမယ့်....''
"အရာအားလုံးအတွက်နှုတ်ဆက်ခဲ့ပါတယ် ယွန်းဂီ bye!"
နာတယ်...ဦးခေါင်းထဲကရော၊ခြေထောက်ကရော ခံစားလို့မရအောင်နာကျင်လွန်းတယ်။ နောက်ဆုံးအသိတစ်ချက်မှာ ပတ်ခ်ဂျီမင်း။
"ယွန်းဂီ!!!''
သူ့အားထွေးပွေ့လိုက်သောရင်ခွင်တစ်စုံ။
မျက်ရည်များစီးကျနေသောမျက်ဝန်းတို့အားစိုက်ကြည့်ကာ
"ငါ...မင်းကို...အရမ်း...အရမ်းမုန်းတယ်''
ရုတ်တရက်ဆေးရုံအခန်းထဲဝယ်မနက်3နာရီခွဲအချိန်လောက်ကြီး။
အသံတွေ၊ ရုတ်တရက်နှလုံးခုန်နှုန်းတွေမြန်တက်လာတဲ့နှလုံးသား။ အသက်ရှုသံတွေဒီထက်မက မြန်လာကာ ဘေးရှိနှလုံးခုန်နှုန်းပြစက်မှာ အသံမြည်လာကာ အရမ်းအရှိန်မြင့်နေသည်။
ဘေးတွင် ဆေးပုလင်းအသစ်လဲပေးနေသော nurse မလေးမှာ ရုတ်တရက်ကြီးနှလုံးခုန်နှုန်းမြင့်တက်လာကာ ရှော့ရလာသောကြောင့် သူမခမျာဆရာဝန်ကြီးဆီသို့ပြေးသွားရတော့သည်။
အဖြစ်အပျက်တွေကမရေမရာ၊အတိတ်ကိုသူပြန်မသွားချင်တော့ပါဘူး။
"လူနာကဘာဖြစ်တာလဲ!!"
"မသိဘူး doctor ကျမဆေးပုလင်းအသစ်ခဲပေးနေရာကနေရုတ်တရက်ကြီးဆိုသလိုအသက်ရှုသံတွေတအားမြန်၊နှလုံးခုန်နှုန်းတွေတအားမြန်လာတာဆရာ''
ဆရာဝန်ကြီးက ယွန်းဂီအားစမ်းသပ်နေချိန်...
"တီ~~~''
နှလုံးခုန်နှုန်းစက်တွင်ဖြောင့်တန်းသွားသောမျဥ်းကြောင်းငယ်နှင့်ရုတ်တရက်ငြိမ်ကျသွားပါသော ခန္ဓာငယ်။
"ခွဲခန်းအသင့်ပြင်...ခွဲခန်းဝင်မှရမယ်..လူနာရှင်ကိုအကြောင်းကြား.ငါတို့ချက်ချင်းခွဲခန်းဝင်မယ်''
YOU ARE READING
𝑫 𝑬 𝑺 𝑶 𝑳 𝑨 𝑻 𝑬 𝑺-2 ||𝒀𝑴|| ✔
Fanfictionအတိတ်ကိုမြေလှန်ကြည့်လိုက်ရင် ပျော်ရွှင်စရာတွေ၊နာကျင်စရာတွေတစ်ပုံကြီး။ နေရောင်ခြည်ထွက်လာရင်ကွယ်ပျောက်သွားတဲ့နှင်းစက်တွေလိုမျိုး။ ထိုနှင်းစက်တွေနဲ့တူတဲ့ခင်ဗျားကို ကျနော်ပြန်ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ် ယွန်းဂီ။ အတိတ္ကိုေျမလွန္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေတြ၊နာက်...
