(Unicode)
ပုစွန်ဆီရောင်သမ်းနေသောကောင်းကင်ကြီး၊ ပင်လယ်လှိူင်းတို့ရဲ့ပုတ်ခတ်သံက အလွန်ကိုနားဝင်ချိုလှတယ်။ နေမင်းကြီးက ပင်လယ်ကြီးရဲ့အနောက်ဘက်သို့တိုးဝင်ကာကွယ်ပျောက်တော့မည်ဆဲဆဲ။ ညနေဘက် ကမ်းခြေတွင်လမ်းလျှောက်ထွက်နေကြသောလူတစ်ချို့လည်းရှိသလို၊ရေကစားနေကြသောလူတစ်ချို့လည်းရှိပါသေးသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်ကတော့ သဲသောင်ပြင်မှာပင် နှစ်ယောက်အတူထိုင်ကာနေဝင်ဆည်းဆာအချိန်ကိုလှပစွာကြည့်နေကြသည်။
"ကောင်းကင်ကြီးကသိပ်လှတယ်နော် ပင်လယ်ကြီးနဲ့ဆိုတော့ပြည့်စုံနေရောဘဲ"
ယွန်းဂီကထိုသို့ပြောလိုက်တော့ဂျီမင်းက သူ့ဘက်အားလှည့်ကြည့်လာကာ...
"ကောင်းကင်ကြီးကဟျောင်းဆိုပင်လယ်ကြီးက ကျနော်လေ"
ဂျီမင်းက မျက်လုံးလေးတစ်ဖက်ပင့်ကာပြောလိုက်တော့
"ဒီကလေးတော့ကွာ...လူကိုရင်မခုန်ခုန်အောင်လာလုပ်နေတယ်"
"ဟီး ဒါမယ့်ချစ်တယ်မလား"
"ချစ်တာပေါ့အများကြီး"
"ကျနော်လည်း ဟျောင်းကိုချစ်တယ်"ဟုဆိုတာ ယွန်းဂီရဲ့ပုခုံးပေါ်ခေါင်းလေးတင်ကာမျက်လုံးလေးတစ်ခဏမှိတ်လိုက်သည်။
"အာ..ဘေဘီ ဟျောင်းမေ့နေတာ ဟိုတယ်အခန်းထဲမှာဖုန်းမေ့ကျန်ခဲ့တာသွားယူလိုက်ဦးမယ်နော် ဒီမှာစောင့်နေလို့ရတယ်မလား"
ယွန်းဂီရဲ့အသံကြားတော့ပုခုံးပေါ်မှေးနေရာမှမျက်လုံးလေးတွေပွင့်လာကာ
"စောင့်နေမယ်အမြန်ပြန်လာခဲ့နော် ကျနော်တစ်ယောက်တည်းဒီမှာ"
"အင်းပါ ကိုယ်ပြန်လာခဲ့မယ်ဘယ်မှမသွားနဲ့နော်"
"အင်း.."
ယွန်းဂီလည်းထသွားပြီး ဂျီမင်းလည်း ပင်လယ်ကြီးကိုအဝကြည့်ကာ ပင်လယ်လေကိုတစ်ဝကြီးရှူရှိုက်လိုက်မိသည်။
အခုချိန်မှာသူစိုးရိမ်မိသည်က ဆွန်းဂျယ်ဟီးပက်သက်လာမှာကိုပင်။ အရင်ကတည်းက ဆောင်အွန်းဂျီကြောင့်သူတို့ပြသနာတွေတက်ခဲ့ရပြီးပြီ။အခုသူမ မရှိတော့တဲ့အချိန် သူတို့နှစ်ယောက်အဆင်ပြေခါစအချိန်လေးမှာဆွန်းဂျယ်ဟီးကြောင့်ပြန်ပြီးပြသနာမတက်ချင်ပါ။
YOU ARE READING
𝑫 𝑬 𝑺 𝑶 𝑳 𝑨 𝑻 𝑬 𝑺-2 ||𝒀𝑴|| ✔
Fanfictionအတိတ်ကိုမြေလှန်ကြည့်လိုက်ရင် ပျော်ရွှင်စရာတွေ၊နာကျင်စရာတွေတစ်ပုံကြီး။ နေရောင်ခြည်ထွက်လာရင်ကွယ်ပျောက်သွားတဲ့နှင်းစက်တွေလိုမျိုး။ ထိုနှင်းစက်တွေနဲ့တူတဲ့ခင်ဗျားကို ကျနော်ပြန်ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ် ယွန်းဂီ။ အတိတ္ကိုေျမလွန္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေတြ၊နာက်...
