(Unicode)
"ယွန်းဂီ အခုလိုမျိုးအိမ်ပြင်ထွက်ရတော့စိတ်ထဲပေါ့ပါးသွားတယ်မလား"
လမ်းထိပ်က ပန်းခြံလေးထဲတွင် ယွန်းဂီတစ်ယောက်ဝှီးချဲပေါ်ထိုင်ရင်း သန့်ရှင်းသောလေများကိုတစ်ဝကြီးရှူရှိုက်မိသည်။
"ဒါပေါ့ ကျနော်ဆေးရုံကဆင်းလာကတည်းကအိမ်ထဲကအိမ်ပြင်မထွက်ရသေးဘူးလေ"
သူမက ယွန်းဂီဝှီးချဲအားကိုင်ထားကာစကားဆက်လေသည်။
"ကျမရောဘဲ အခုလိုမျိုးညနေခင်းမှာလမ်းလျှောက်ထွက်ပေးတာ၊ ဆည်းဆာကြည့်ပေးတာကလည်း ကျန်းမာရေးအတွက်ကောင်းခြင်းတစ်ခုဘဲလေ"
"ဒါပေါ့ ကျနော်အခုလိုမျိုးခံစားမှုမျိုးကိုမခံစားရတာကြာပြီ"
"ရှင်က၈လလောက်အကြာကြီးဆေးရုံမှာနေခဲ့ရတာဘဲ ဒါမျိုးခံစားချက်ကိုမခံစားရတာကြာပြီဆိုတာကျမလက်ခံပါတယ်"
ယွန်းဂီပြောသည်ကအဓိပ္ပါယ်တစ်မျိုး၊သူမထင်သွားသည်က အဓိပ္ပါယ်တစ်မျိုး။ ယွန်းဂီဘာမှမပြောတော့ဘဲတစ်ချက်သာသာပြုံးလိုက်ကာ ခေါင်းကိုအသာလေးခါမိလိုက်သည်။
"ဒါနဲ့လေ ရှင့်ခြေထောက်ကဘယ်လိုကနေဘယ်လိုဒဏ်ရာရသွားတာလဲ"
သူမမေးလိုက်တော့ရုတ်တရက်တည်တံ့သွားသောသူ၏မျက်နှာ။ ခုနကအပြုံးတို့ကပျောက်ကွယ်လျက်။
"အာ..မေ့လို့ရှင်ကအတိတ်မေ့နေတာဘဲဘယ်လိုမှတ်မိမှာလဲ ကျမကလည်းဘာတွေမေးနေမိမှန်းလည်းမသိပါဘူး"
သူမထင်နေသည်မှာသူကအတိတ်မေ့နေသည်ဟုပင်။
အချိန်အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိသူမက မင်အိမ်တော်မှာရှိနေရမည့်သူဆိုတော့ ယွန်းဂီဖုံးကွယ်မထားချင်တော့ပေ။ အမှန်အတိုင်းပြောပြလိုက်တာဘဲကောင်းမည်။ သူ့ဆုံးဖြတ်ချက်မှန်လောက်မှာပါ...
"ကျနော်ပြောရင်ခင်ဗျားအံ့သြသွားမယ်ထင်တယ်"
ထိုအခါသူမကဝှီးချဲအနောက်မှရုတ်တရက်သူ့ရှေ့သို့ရောက်လာကာ ဒူးထောက်ထိုင်ချကာသူ့အားစိုက်ကြည့်နေမိသည်။
"ဘယ်လိုဘယ်လို"
"ဟုတ်တယ် ကျနော့်ခြေထောက်ကဘယ်လိုဒဏ်ရာရသွားလဲခင်ဗျားသိချင်နေတာမလား"
YOU ARE READING
𝑫 𝑬 𝑺 𝑶 𝑳 𝑨 𝑻 𝑬 𝑺-2 ||𝒀𝑴|| ✔
Fanfictionအတိတ်ကိုမြေလှန်ကြည့်လိုက်ရင် ပျော်ရွှင်စရာတွေ၊နာကျင်စရာတွေတစ်ပုံကြီး။ နေရောင်ခြည်ထွက်လာရင်ကွယ်ပျောက်သွားတဲ့နှင်းစက်တွေလိုမျိုး။ ထိုနှင်းစက်တွေနဲ့တူတဲ့ခင်ဗျားကို ကျနော်ပြန်ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ် ယွန်းဂီ။ အတိတ္ကိုေျမလွန္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေတြ၊နာက်...
