'o kızı bana verin ' köyün meydanında durmuş köylülere sesleniyordum 'O kızı burda ve onu bana teslim etmezseniz bu köyü başınıza yıkarım. Avre yapacaklarımı en iyi sen biliyorsun eninde sonunda seni bulacağım kendi ayağınla gel ki insanlara yazık o...
Herkese merhaba! Yeni bölüm geldi 🙂 Umarım beğenirsiniz.
Ve arkadaşlar birkaç bölüm sonra sezon finale gidiyoruz. Bir süre yeni bölüm yazmayacağım. Bu sırada geçmiş bölümler düzenlemeye girecek. Arada gelecekten kesitler atacağım. Neyse fazla uzatmadan.
İyi Okumalar 🙂
Karan'dan;
Üzerine doğru eğildikçe geriye doğru yattı. "Emin ol istemezsin Avre!" Dedim kulağına doğru bir süre ses gelmeyince kafamı kaldırıp baktım uyuyordu. Yataktan kalkıp küçük buzdolabından kırmızı şarabı çıkardım camın önüne geçtim.
Karanlık! Benzetildiğim tek şey! Aslında bütün kinim öfkem hep içimdeki çocuğun öldürülmesiydi! Bir çocuk annesi ve babası olmadığı zaman büyürdü! Ya da büyümek zorunda bırakılırdı. Benim içimde hiçbir zaman o çocuk yaşamadı çünkü doğduğum andan itibaren ailem elimden alınmıştı!Belki tek bu durumda olan ben değilim evet! Ama herkesin verdiği tepkiyi vermem gibi bir durum söz konusu değil. Herkes düştüğünde aynı tepki veremez! Ve hayat herkese adil davranmaz!
♣️♣️♣️
Erva'dan; Gözüme gelen güneş ışığı ile gözlerimi kırpıştırdım. Başım çatlayacak bir biçimde ağrıyordu! Gözlerimi tamamen açıp tavana baktım hiç tanıdık gelmeyen tavan ile hızla doğruldum. "Aaaaa!" Beklemedim görüntü karşısında ağzımdan bir çığlık koptu çünkü camın önünde kanlar içinde Karanı gördüm. Aman Allah'ım nolu burda? Yaşıyor muydu aceba yataktan çıkıp hızla yanına vardım sırtı cama yaslanık ve ayakları yerde uzanıktı yanına çömelip titreyen elimi boynuna uzattım ki saliseler içinde sırtım yer ile buluştu beklemediğim bu durum karşısında çığlık attım.
"Napıtığını sanıyorsun!" Dedi "Yaşıyorsun!" Dedim hayretle anlamaya çalışır gibi baktı üzerindeki kırmızılığa doğru kafamla işaret ettim üstüne baktı. "Kahretsin! Şarap!" Diye kendi kendine söylendiğini duydum. Yer ile arasından çıkmak için kıpırdadım. "Napıyorsun!" Dedi yüzündeki ifadeye bakılırsa pek de iyi bir şey yaptığım söylenemezdi! "Şey. Kalkmaya çalışıyordum." "Yapma! " Dedi kulağıma doğru "Kalkmaya çalışma! Sadece sen kalkmıyorsun!" Dedi kafasını kaldırarak ima ettiği şeyle kafamı çevirdim. "Üzerimden çıkar mısın lütfen!" Dedim bir daha asla 'kalkmak' kelimesini Karan'ın yanında söylemeyeceğim! Yana doğru kaydı boşluktan yararlanarak kalkıp yatağa oturdum. Oda ayağa kalkıp gömleğinin düğmelerini açmaya başladı. "Ben çıkayım!" Deyip ayaklandım ki "Otur oturduğun yere.!" Dedi gözlerim odayı turlarken istemsiz bir şekilde Karan'a kaydı ki Allah'tan giyiniyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Birden arkasını dönünce kendimi yakalanmış gibi hissettim. Yürürken kolundaki düğmeyi ilikliyorudu. "Hadi! Çıkıyoruz." Dedi o önde ben arkada odadan çıktık asansöre bindik yanımdaki güçlü duruşunu hücrelerime kadar hissediyordum. Asansör 5 katta durdu içeri giren Araf ile kaşlarımı kaldırım. Anlamazca önce bana sonra Karan'a baktı. "Günaydın?" Dedi tek kaşını kaldırıp. "Günaydın!" Dedi Karan bende kafamı eğdim günaydın der gibi "Dışarıda magazinciler var direk garaja inip arabayla Bartın'a geçelim. Nilde oraya gelir." Dedi Araf.
