ravishing darkness.

#08

Με είχε πάρει ο ύπνος, χωρίς να το καταλάβω.

Πλέον ήταν μέρα. Μπορούσα να δω φως να μπαίνει, μέσα από κάποιες τρύπες.

Κοίταξα το στέρνο μου, που ήταν το σημείο που πονούσε περισσότερο στο σώμα μου.

Πλέον, είχα ένα μεγάλο έμπλαστρο, σαν επίδεσμο, πάνω στην πληγή μου.

Τα ρούχα μου είχαν γεμίσει με αίμα

Kol, αν δεν έχεις κόκκινη φόρμα, σου φέρνω μία.

Αν καταφέρω να βγω ζωντανή από εδώ μέσα.

Ο Stiles μπήκε, αφήνοντας το δωμάτιο να γεμίσει φως.

«Καλημέρα χιονάτη» είπε ειρωνικά.

«Ελπίζω να είσαι καλύτερα σήμερα. Σε προλάβαμε, πριν μας φύγεις από αιμορραγία» είπε γελώντας.

Όλα τόσο αστεία του φαίνονται;

«Γιατί δεν με σκοτώνεις επιτέλους;» ρώτησα και χαμογέλασε.

Με πλησίασε και έσκυψε μπροστά μου.

«Δεν με ενδιαφέρει καθόλου η ζωή σου, πίστεψέ με. Αλλά τον Elijah τον ενδιαφέρει. Θα έρθουν να σε βρουν, όλοι τους. Εσύ είσαι το δόλωμα για να μπορέσω να τους σκοτώσω, μια και καλή» είπε χαμηλόφωνα και ξανασηκώθηκε.

«Θα τα πούμε αργότερα γλύκα» είπε και έφυγε.

Μέσα μπήκε αυτός ο άντρας από εχθές.

Κρατούσε ένα πιάτο στα χέρια του.

«Πρωινό» είπε μονολεκτικά.

Κοίταξα το πιάτο και ήταν μια βλακεία, σαν εντόσθια. Ωμά.

«Δεν νομίζεις πως είμαι λίγο άνθρωπος για να τα τρώω αυτά;» είπα ειρωνικά.

«Αν πεινάς, θα φας ακόμα και αυτά» είπε και άφησε το πιάτο στο πάτωμα.

Γύρισε να φύγει και άρχισα να γελάω πάλι.

«Εσύ πρέπει να είσαι ο ηλίθιος της παρέας» είπα και με κοίταξε με ένα βλέμμα φάση "eXcUSe mE".

«Πως υποτίθεται πως θα φάω, όταν είμαι δεμένη;» ρώτησα υψόνοντας λίγο την φωνή μου.

Όχι ότι θέλω να τα φάω, ίσως όμως τον καταφέρω να με λύσει.

«Πέσε με την καρέκλα και φάε» είπε αυστηρά και έφυγε, κλείνοντας την πόρτα.

Θα με τρελάνουν εδώ μέσα.

Μία εβδομάδα αργότερα

«Οι φίλοι σου πλησιάζουν. Σύντομα θα είστε όλοι νεκροί, μην ανησυχείς. Το μαρτύριο σου θα τελειώσει έναν γαλήνιο θάνατο» είπε χαλαρά και κάθισε στο πάτωμα.