ravishing darkness.

#14

Μπήκαμε μέσα και ο Stefan ακούμπησε την Maria στον καναπέ.

Η Martha ήρθε από το δωμάτιο της, αγουροξυπνημένη.

«Τι συμβαίνει;» ρώτησε τρίβοντας τα μάτια της.

«Πήγαινε κοιμήσου γλυκιά μου» της είπε ο Peter, ενώ έψαχνε κάτι ανήσυχος.

Η Martha είδε την Maria και έτρεξε κοντά της.

«Τι έπαθε;» ρώτησε εμένα και τον Stefan.

«Την έχει πυροβολήσει ένας κυνηγός με κίτρινο ακόνιτο» εξήγησε ο Stefan.

«Είναι πιο επικίνδυνο και δυνατό από το κανονικό, οπότε πρέπει να το κάψω» είπε ο Peter και έβγαλε ένα φλόγιστρο από ένα συρτάρι.

«ΤΙ ΠΡΆΓΜΑ;» φώναξα.

«Martha, πήγαινε την κάπου αλλού. Καλύτερα να μην το δει αυτό. Stefan κράτα την κάτω» είπε ο Peter αποφασισμένος.

«Θείε όχι!» φώναξε η Martha στον Peter.

«Αγάπη μου, αν δεν το κάψω ίσως και να πεθάνει. Ο πόνος δεν θα διαρκέσει για πολύ. Πάρε τώρα την Klarisa από εδώ» της φώναξε και βγήκαμε έξω διστακτικά.

Ο Stefan την κρατούσε κάτω με δύναμη και ο Peter ήταν έτοιμος να της κάψει την πληγή.

Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο μπορεί να πονέσει αυτό.

Με το που έκλεισε την πόρτα πίσω της, αρχίσαμε να ακούμε τα ουρλιαχτά της Maria.

Δεν αντέχω να την ακούω έτσι.

«Έλα να σε πάω σπίτι καλύτερα» είπε η Martha, εξίσου στεναχωρημένη, και κούνησα το κεφάλι μου.

Πήγαμε στο σπίτι μου και μπήκαμε μέσα.

Η Martha έσκυψε το κεφάλι της.

Οι φωνές ακουγόντουσαν ακόμα, όχι τόσο δυνατά όμως.

«Martha, θα γίνει καλά» της είπα για να την παρηγορήσω.

«Κάποιες φορές απλά εύχομαι να μην ήμουν βρικόλακας, για να μην ακούω τόσο δυνατά πράγματα που δεν θέλω» είπε και την αγκάλιασα συμπονετικά.

Οι φωνές σταμάτησαν απότομα και κοιταχτήκαμε.

Βγήκαμε έξω και πήγαμε πίσω στο σπίτι των Hale.

Η Maria σηκωνόταν εκείνη την ώρα.

Η πληγή της είχε εξαφανιστεί.

Η Martha έτρεξε πάνω της συγκινημένη.

«Είσαι καλά!»

[...]

«Ωραίο είναι αυτό;» ρώτησα την Maria, ακουμπώντας το κίτρινο τοπάκι πάνω μου.

«Klarisa, γλυκιά μου, όχι. Που την βρήκες αυτή την μπλούζα; Από τον πάγκο με τα '20s?» ρώτησε αηδιασμένη και την πήρε στα χέρια της.