ravishing darkness.

#49

«Οκ, Klaus, πες μου» είπα καθώς άρχισε να οδηγεί.

«Γιατί είσαι με αυτόν τον τυπά;» ρώτησε σοβαρός.

«Είμαστε φίλοι. Και προσπαθώ να τον βοηθήσω» είπα και με κοίταξε με σηκωμένο το φρύδι.

«Δεν τον είδα να χρειάζεται και πολύ βοήθεια» μουρμούρισε, καθώς κοίταξε πάλι τον δρόμο.

«Klaus, μπες στο θέμα. Τι προσπαθείς να πεις;» ρώτησα αγανακτισμένη, ακουμπώντας τα χέρια μου στα μπούτια μου.

Ξεφύσηξε και σταμάτησε το αυτοκίνητο σε μια γωνιά του δρόμου.

Πριν το καταλάβω, έπιασε το μάγουλο μου με το χέρι του και με φίλησε, κολλώντας με στην πόρτα του αυτοκινήτου.

Το φιλί του παθιασμένο και πιο άγριο από ό,τι θα περίμενα. Το σώμα του σχεδόν πάνω στο δικό μου, κρατώντας με στην θέση μου.

Δεν έκανα καμία κίνηση, εκτός του να ακουμπήσω το χέρι μου στο στήθος του για να του δείξω πως δεν θέλω.

Το κατάλαβε μετά από λίγα δεύτερα και έκανε η επαφή των χειλιών μας έπαψε να υπάρχει.

Με κοίταξε κατάματα, σαν να ψάχνει για κάτι.

«Τα συναισθήματα σου είναι ακόμα κλειστά, έτσι δεν είναι;» ρώτησε μπερδμ, μπερδεμένος θα 'λεγα.

«Ναι. Τα δικά σου;» ρώτησα παιχνιδιάρικα.

«Και εμένα, είμαι διατεθειμένος, όμως, να τα ανοίξω για εσένα» ψιθύρισε.

Τον έσπρωξα προς τα πίσω και κάθισα κανονικά.

«Δεν ενδιαφέρομαι, Klaus. Μάζεψε τα κουλά σου»

«Γιατί μου συμπεριφέρεσαι έτσι;» ρώτησε στεναχωρημένος.

«Σου συμπεριφέρομαι όπως και σε όλους τους άλλους. Δεν έχεις και κάτι το σπουδαίο για να ξεχωρίζεις. Τώρα με συγχωρείς, αλλά πήγε αργά» είπα και άνοιξα την πόρτα.

«Εε που πας;»

«Τράβηξε πολύ η βόλτα σπίτι. Θα πάω με τα πόδια. Τα λέμε» είπα, βγήκα έξω και έκλεισα την πόρτα πίσω μου, πριν αντιδράσει.

Χτύπησε με δύναμη το τιμόνι, κάνοντας την κόρνα να ακουστεί.

Έπειτα άρχισε να οδηγεί γρήγορα και έφυγα προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Έβγαλα τα τσιγάρα από την τσέπη μου και έβαλα ένα ανάμεσα από τα χείλη μου.

Το άναψα με μαγεία και ρούφηξα μια τζούρα. Φύσηξα τον καπνό από το στόμα και την μύτη μου και συνέχισα να προχωράω με αργά και σταθερά βήματα.