Karanlık Elementler Serisi || Ateş'in Kızı / TAMAMLANDI / DÜZENLENECEK

12. Bölüm : İlk Öpücük

Ne yapacağımı bilmiyordum. Telaşla etrafa bakıyordum. Beni görürlerse eğer bir bok döndüğünü anlarlardı.

Kahretsin!

Buraya geliyorlardı.

O anda biri beni kolumdan tuttu ve kendisi ile kütüphane rafı arasına sıkıştırdı.

Şaşkın bakışlarla Ayaz'a baktım.

"İnsanlar ulu orta sevgi gösterilerinden hoşlanmazlar."

Dedi zaman hala anlamayan bir ifade ile ona bakıyordum. Beni öptüğü zaman gözlerim kocaman açıldı.

Adım sesleri yaklaşıyordu.

Ne yapmam gerektiğini anlamıştım.

Gözlerimi kapattım ve Ayaz'a karşılık vermeye başladım. Beni iyice kendi ve raf arasına sıkıştırırken hunharca öpüyordu.

Eh, ondan geri kalmıyordum.

Adım sesleri ilk başta yavaşladı. Ardından geri gitmeye başladı. Ayaz'ın bedeni beni gizlediği için her kimse beni tanımamıştı.

İyice gittiğinden emin olduktan sonra yavaşça Ayaz'dan ayrıldım. Nefes nefese kalmıştım. Gözlerim hala kapalıydı. Alnını alnıma yasladığı zaman ses çıkarmadım.

Yanaklarım alev alev yanıyordu. Kalbim göğüs kafesimden fırlamak istercesine atarken Ayaz'ın bileklerimi tutan ellerinin bunu hissettiğini biliyordum.

Bir süre ikimizde sustuk. Geri çekilmem gerektiğini biliyordum. Ama yapamıyordum.

Hislerim bas bas 'bu yanlış' dese de bana o kadar da yanlış gelmiyordu.

Ah, hayır. Yanlış anlamayın. Ayaz gibi birine kalbimi verecek kadar aptal değildim. Hem daha onu tanımıyorum bile.

Bu yalnızca...

İlk öpücüğümü almış olmasının etkisiydi.

Evet, evet! Tek sebep buydu!

Yavaş yavaş sakinleştiğim zaman gözlerimi açtım. Geri çekildiğim zaman o da kendini geri çekti.

Rahatsız edici bir sessizlik olduğu zaman boğazımı temizledim. Hala pür dikkat beni izliyor olduğu gerçeği beni geriyordu.

"Teşekkür ederim."

Diye mırıldandım.

"İlk öpücüğündü."

Bu bir soru değildi. Bu bir tespitti. Yine de başımla onayladım. Tanrım... Az önce onu öpmüştüm. Şimdi de gözlerine bakmaktan çekiniyorum.

Hep böyle mi oluyordu? Yani hep böyle utanıyorlar mıydı?

Niye utanıyorlar ki? Bu yanlış bir şey miydi? Hayır, sadece beni kurtarmıştı.

Öperek...

Tüm cesaretimi toplayıp gözlerine baktım.

"Öyle... İlk öpücüğümdü."

Güldü.

"O halde beni hiç unutmazsın. İlkler unutulmaz derler."

Güldüm. Beni rahatlatmak için yaptığını biliyordum. Bunun için minnettardım da...

Parlak, okyanus mavisi gözleri ve siyah, gür saçları ile her kızın hayallerini süsleyen bir yakışıklılığı vardı. Uzun sayılacak boyu, kalıplı ve kaslı bir vücudu vardı.

Onu çok kez spor yaparken görmüştüm. Mükemmel baklavaları olduğuna emindim. Keskin bir çene yapısı, kemerli burnu ve dolgun, kırmızı dudakları vardı.