Karanlık Elementler Serisi || Ateş'in Kızı / TAMAMLANDI / DÜZENLENECEK

29. Bölüm : Sona Bir Adım Kala

Merhaba, gençler!

Nasılsınız?

Sınır 90 OY VE 180 YORUM...

Gençler tüm hevesimi kırdınız, yok ettiniz. Ne oy ne de yorum sınırını geçtiniz.

Kitabı sevmediğinizi bu kadar belli etmeyin bari ya. Moral falan kalmadı. Eksilerde geziyor şu an.

Hayır, madem okuyorsunuz oy verip yorum yapın o zaman. Ben o kadar kafamda düşünüp tartıyorum ama kimin umrunda ki? Di mi?

Ben bu moralle nasıl biyoloji, kimya falan çözeceğim şimdi? Bir de sayısalcıyım. Odak falan kalmadı.

Ne diyim? Şu an size karşı ağır bir trip içindeyim. Çok kalbimi kırdınız. Belki yazdıklarımı umursamayacaksınız bile ama olsun.

İyi okumalar:')))

***********

Atlas'tan...

Dördümüz de anlamaz bir ifade ile Karanlığa bakıyorduk. Dünyada neler oluyordu ki?

Müdürün çektiği element bariyeri sayesinde Karanlık Canavarlar, Element Akademisinden dışarı çıkamıyordu.

Bu her ne kadar içerideki öğrencileri Karanlık Canavarlara yem olarak sunmak olsa da şu an onları dert edemeyecek kadar boka batmış durumdaydım.

Önümüzde birden bir portal gibi bir şey belirdi. Tamam, şaşırmayacağım. Sonuçta burası onun çöplüğü ve neler yapabileceği hakkında zerre kadar fikrimiz yok.

"Geç ve bak, Atlas."

Muhattap olduğu tek kişi bendim. Beni istiyordu. Bunu biliyordum. Durum canımı sıksa da yapacak bir şey yoktu. Ancak diğerleri de benim yanımda duruyordu.

"Boyut kapısını savunmasız bırakamayız."

Dedi Jason karar vermeye çalışır bir yüz ifadesi ile. Karanlık, ürkütücü bir kahkaha ile inletti bu boyutu.

Ölümü iliklerimde hissettim.

"Artık o kapıya ihtiyacım yok, Su Temsilcisi."

Dediği zaman donup kaldım. O kapıya ihtiyacı yoksa her şey için çok geç demekti. Evren, abim, annem, babam, Anka'm ve Ayaz tehlikede olabilirdi.

Biyolojik babanı unutmadın umarım. Dedi arada ortaya çıkan iç sesim.

Bir de biyolojik babacık, iç ses. Oldu mu?

Kendi kendime gözlerimi devirip ana odaklandım. Portala doğru bir adım attığım zaman Deniz elimi sımsıkı tuttu.

Ona tek kaşımı kaldırarak baktığım zaman hafifçe gülümsedi. Aramızdaki buzlar ermişti, evet ama bu kadar samimiyete gerek var mıydı ki?

"Beraber geçelim."

Dediği zaman amacının eğer bir tehlike olursa iki kişinin bir kişiden daha kolay baş edeceğini düşündüğü için yanımda olmak olduğunu anladım.

"Biz dostuz, Atlas. Burada da gerçek hayatta da... Ve ihtiyacın olduğunu düşündüğüm her an bu eli tutuyor olacağım."

Dost olduğumuzu onun ağzından duymak beni inanılmaz mutlu etmişti. Daha fazla savaş olmayacaktı ve yalnız değildim.

Benim bir dostum vardı.

Hayatımı ilk kez dostum olduğu için mutlu oldum.

Yalnız falan değildim ve saçma sapan duygusal triplere gitmeye gerek yoktu. Ben her şeye sahiptim.