Karanlık Elementler Serisi || Ateş'in Kızı / TAMAMLANDI / DÜZENLENECEK

21. Bölüm : İntihar

Affet bu gece ölmek istedim.
Pembe bir mezarlık olmak istedim.

Aklımda gezen tek şey Model'in sözleriydi. Elimdeki bıçağa baktım. Sadece baktım.

Keskin... Tek hamlede iş bitirebilir.

Bıçağın keskin tarafını bileğimin üzerine getirdim. Bakışlarım Evren'in mezarına kaydı.

"İkiz... Bana çok kızar mısın yanına geldiğim zaman?"

Cevap yok.

Kendimde olmadığımı biliyordum. Ama kafam yerinde olmadığı için bu da geri kalan her şey gibi zerre kadar  umrumda değildi.

Duygusal anlamda çökmüştüm resmen. Bitmiştim. Paramparça hissediyordum.

Nefes alamıyordum. Bilmiyordum ki ben. Evren olmadan nasıl yaşayacağımı bilmiyordum.

"Kızma, Evren."

Dedim titreyen sesimle. Sesimi kendim bile tanımıyordum. Sonra bir şey oldu. Onu duydum. Zihnimde...

"Yapma."

Burada olması mümkün müydü? Ama onu yalnızca karanlık boyutta duymuştum.

Şimdi burada olabilir miydi gerçekten? Biyolojik babam burada olabilir miydi?

Ama neden? Neden burada olsun ki? Neden beni durdurmak istesin ki? Neden yapsın bunu?

Bıçağı biraz daha bastırdım. Ölmeyi daha önce hiç bur kadar istememiştim. Ölmek ve Evren'e gitmek istiyordum. Tek isteğim buydu.

"Yapma, Atlas!"

Zihnime dolan sesinde endişe sezdiğime yemin edebilirdim ama kanıtlayamazdım.

Gerçekten buradaydı. Buradaydı ve beni engellemek istiyordu. Kendimi öldürmeme engel olmak istiyordu.

"Neden?"

Diye sordum öfkeyle. Sonra devam ettim.

"Neden yapmayayım? Zihnime konuşmaktan başka bir şey yaptığın yok! Neden ya neden!? Bana bir açıklama yapmak zorundasın! Çık ortaya lanet olası!"

Diye bağırdım öfkeyle. Artık bir şeyleri çözmeye çalışmaktan da plan yapmaktan da intikam için yanıp tutuşurken bir yandan acıya katlanmaktan da yorulmuştum.

Ses yok.

Öfkeyle ayağı kalktım ve bıçağı şah damarımın üzerine getirdim.

Üstüm başım çamur içinde, yağmurun altında, gözyaşlarımla beraber konuştum.

"Çık ortaya. Yoksa bana ne olacağı umrumda olmaz. "

Buz gibi ve kendinden emin çıkan sesim karşısında ufak çaplı bir şok geçirsem de toparladım.

Yine ses yok.

Hodrimeydan. Bakalım ne kadar dayanabileceksin?

Bıçağı biraz bastırdım. Kan bulduğu incecik yoldan dışarı çıkarken anında  yağmura karışıyordu.

"Hadi ama, babacığım(!)! Çık artık!"

Diye bağırdım alayla karışık öfkeyle.

"Yapamam. Beni senin bulman gerek."

"Kes artık! Aramayacağım seni! Ya şimdi karşıma çıkarsın ya da bir an bile tereddüt etmeden şah damarımı keserim! Duydun mu beni!? Ha!?Yapabileceğimi biliyorsun! Tereddüt etmem! Yapacağımı çok iyi  biliyorsun!"