Karanlık Elementler Serisi || Ateş'in Kızı / TAMAMLANDI / DÜZENLENECEK

27. Bölüm : Tik... Tak!

Merhaba, gençlik!

Nasılsınız?

Sınır 75 OY VE 150 YORUM...

Gençlik lütfen sınır dolsun diye boş yorumlar atmayın. Ben sizin düşüncelerinizi ve tepkilerinizi çok merak ediyorum.

Ben sizi daha fazla tutmayayım.

İyi okumalar:))))

**************************

"Onu öldürebilirdin!"

Diye bağırdı biyolojik babacık. Ne demek istediğini sormadım. Ne de olsa şimdi söyleyecekti.

"Kolye, enerjisini sonuna kadar soğurup onu öldürebilirdi!"

Diye bağırdı tekrar. Bakışlarım Ayaz'a kaydı. Bu ihtimale karşı neden bu riski aldığını merak ettim.

Herkesi kurtarmak için beni feda etmeyi seçip seçmediğini merak ettim.

Ben aslında, herkesi kurtarabilme şansımı onu incetmemek için teperken beni feda edip etmediğini merak ettim.

Ayaz'ın bakışları öfkeli babamı es geçti ve bende durdu. Uzun uzun bana baktı. Bir şeyleri düşünüyormuş gibi, bir şeylere karar veriyormuş gibi...

Bir şeyler içini acıtıyormuş gibi...

"Yapmam gerekeni yaptım."

Dediği zaman ifadesiz yüzümde tek bir mimik oynamadı. Herkesin bakışları bana kayarken Ayaz ile aramızda elle tutulur duvarların oluştuğunu hissettim.

Sebebini bilmediğim bir şekilde içimin acıdığını hissettim. Canımın yandığını, nefesimin kesildiğini ve boğulduğumu hissettim.

Ama aslında bunların hiçbiri olmadı.

Babam öfkelendi.

"Kızımı öldürebilirdin!"

Diye bağırdı ve ateşi onun bedenine çağırdı. Ayaz'ı yakmak istedi. Derin bir nefes alıp verdim.

Karar vermek için yalnızca saniyelerim vardı. Yansın ya da yanmasın.

Ellerimi saçlarıma geçirip onları karıştırdım ve izin vermedim. İzin vermeliydim belki de ama vermedim.

"Ateşimle oynama, Atlas!"

Diye bağırdı tekrar. Ama bu kez bana. Kaşlarım çatıldı. Bana bağıramazdı. Bana. Bağıramazdı.

"Bana bağırmayı aklından bile geçirme, biyolojik babacık."

Dedim tekdüze bir sesle. Yalnızca saniyeler önce öpüştüğüm çocuk, kalbime sahip olmak istediğini söyleyen çocuk tek kelime konuşulmamış gibi ya da hiçbir şey olmamış gibi bana bakıyordu.

Ona aynı şekilde baktım.

Ona, onun gibi baktım.

Boş, soğuk ve hissiz...

"Eve dönelim. Uyumak istiyorum artık."

Dedi Evren. Ardından kimseye konuşma hakkı vermeden ilerledi. Onun hala sürünmesini istiyordum.

Abim ise gelip saçlarımdan öptü. Gülümsedim istemsizce. Abimin varlığı bana güç veriyordu.

"Uyu, Atlas. Uyandığın zaman hala acı çekiyor olacaksın. Ama unutma, her şeyin bir sonu vardır."

Sözleri zihnimde defalarca yankı yaptı. Defalarca ve defalarca... Onun dediğini anladım ama başka bir şeyi daha anladım.

Uyandığın zaman hala acı çekiyor olacaksın. Ama unutma, her şeyin bir sonu vardır.