Karanlık Elementler Serisi || Ateş'in Kızı / TAMAMLANDI / DÜZENLENECEK

15. Bölüm : Biyolojik Baba

Adımı duymamla başımı oraya çevirdim. Abim, babam ve annem bana doğru geliyordu.

Titremelerim artıyordu. Evren'i istiyordum. Şu anda bana sarılmasına ihtiyacım vardı.

Şu anda yalnızca Evren'e ihtiyacım vardı. Başkasını istemiyordum. Ben yalnızca Evren'i istiyordum.

Abim hızla bana sarılırken Titremelerim geçmiyordu. Babam birkaç hemşireden sakinleştirici isterken kaşlarım çatıldı.

Beni Evren sakinleştirebilirdi. Yalnızca onu istiyordum. Sakinleştirici değil.

Kadın iğnesi ile bana yaklaştığı zaman hızla abimden kurtulup iğneyi sertçe kadının koluna batırıp enjekte ettim.

"Ben. İğne. İstemiyorum."

Dedim titreyen sesimle. Kadın sakinleştiricinin etkisi ile bilincini yitirirken abime baktım.

"Sakinleştirici yok."

Bilincimi kaybetmem acımı hafifletmezdi. Bu fiziksel bir acı değildi. Zihinsel ya da psikolojik ya da ruhsal... Ne derseniz deyin.

"Kızım... Kötü olacaksın bak."

Annemi es geçip abime döndüm.

"Telefonunu ver."

"Neden?"

Titremelerim aklıma gelen şeylerle azalırken elimi ona uzattım.

"Ve şu lanet telefonu."

Bir daha sorgulamadan telefonu elime verirken annemin ağladığını fark ettim.

Evren, annemizin ufak bir üzüntüsünde bile delirirdi.

Bana kızgın mısın, İkiz? Annemizin ağlamasına sebep olduğum için? Bana küser misin, İkiz? Onu üzdüğüm için... Ya da... Kendimi üzdüğüm için..?

"Ağlama, anne."

Dedim güçlü çıkartmaya çalıştığım sesimle. Bana bakıp gözyaşlarını sildi hızla.

"Ağlamıyorum."

Dedi titreyen sesiyle. Abimin telefonuna indirdiğim yazılımı etkinleştirdim. Bundan onun bile haberi yoktu.

"Ne yapıyorsun?"

"Hesap sormam gereken bir tane şerefsiz biyolojik baba var."

Diye cevapladım abimi. Parmaklarım ekranda uçuşurken yıllar önce yarım bıraktığım araştırmayı telefonuma yolladım.

Abime telefonunu verip kendi telefonumu aldım.

"Atlas! Buna gerçekten gerek var mı?"

Diye sordu babam. Ona gülümsedim.

"Korkma baba, ben hala senin kızınım. Sadece benim ikizim gitmişken onun ortalarda olmayışı canımı sıkıyor."

İkizim gitmişti benim. O kim bilir neredeydi? Belli şu anda eğleniyordu? Belki kahkahalarla gülüyordu? Kim bilir...

"Bunu gerçekten Evren için mi yapıyorsun?"

Diye sordu abim. Hiç duraksamadım.

"Evet?"

Hayır... Hayır, Evren için değil. Yalnızca sırlar sıkıcı bir hal almaya başladı, abicim.

"Öyle diyorsan..."

Dedi omuz silkerek. Tüm bu histeri krizinin amacı buydu. Telefona ulaşmak ve istediğim şeyleri mantıklı kalıplara sığdırabilmek...

Benden asla şüphelenmeyeceklerdi.