Lost Out of Love

Chapter 31

"Baliw ka ba?!" 

I can't control my temper kaya napalakas ang pagkakasabi ko 'non. How unprofessional for him to tell me those things! Sino ba siya para sabihin sa'kin 'yon?

"I'm not, baka ikaw?" He said with a smirk on his lips.

Everytime I look at him, otomatikong kumukulo ang dugo ko, like the very first time I saw him. I can still vividly remember how I hate his face so much. 

"Ayokong makipag-usap sayo. Si Architect Cortez ang gusto kong maka-usap at hindi ikaw." I firmly stated, 'saka tumayo sa inuupuan ko. 

"Hindi ba nabanggit sayo na umalis siya ng bansa ngayon at next month pa ang uwi niya?" He asked without looking at me, obviously teasing me.

"Then I'll wait for him." I answered while faced in front. 

"Kung hihintayin mo siya, hindi aabot sa target date ang tapos ng building mo. Plus, mag-aadd ka pa ng bayad dahil sa pag-delay mo sa mga magco-construct," In my peripheral view, I saw him also stood up at humarap sa likod ko, "Are you willing to pay?" 

I slowly faced him dahil sobra na kong naiinis sa kaniya, how dare he underestimate me? 

"Anong tingin mo sa'kin? Walang pera? Wala akong pakialam kung umabot pa ng milyon-milyon ang babayaran ko, basta hindi ikaw ang architect!" I tried to lower my voice dahil pinagtitinginan na kami sa restaurant, and we're actually starting a commotion here.

"Nandito naman ako, signed and authorized by Architect Cortez ang mga papers ko. And you have no choice, but to choose me." He said, and the side of his lips rose that made me more angry. 

Hindi ko na alam ang isasagot sa kaniya, kaya tumalikod na lang ako at naglakad palabas ng restaurant. I tried to control myself dahil baka masigawan ko siya, nakakahiya sa ibang mga tao doon, 'cause I am making a scandal there.

Mas lalong nag-init ang ulo ko nang lumakas lalo ang ulan. I got real pissed, at nakalimutan ko pa ang payong sa sasakyan ko, and the parking area is far sa mismong entrance ng restaurant.

"Today's my unlucky day. Ugh!" I said and frowned. 

I waited for minutes, baka sakaling humina ng kaunti 'yung ulan at makatakbo na lang ako papunta sa parking area. Naka-ilang ulit na ko ng tingin sa orasan ko pero hindi pa din tumitila 'yung ulan. I'm standing here for minutes already. Naiinggit ako sa mga may dalang payong, 'saka 'yung iba may mga kasama pang nag-papayong sa kanila. Sana all nakauwi na. While I'm here, still stucked.

"Wala ka na namang payong?" 

I heard a male's voice behind me. I know it was him, but I don't want to assume na ako 'yung kausap niya, kaya hindi ako lumilingon at sumasagot.

"Ms. Rivera, I'm asking you." He mentioned my name.