Demoiselle of Omens (Trinity Series 1) Soon To Be Published Under IMMAC PPH

54: The Strongest Four

The tension gone wild after everyone heard what I have said. Idagdag mo pang hindi nakaligtas sa mata ng mga tao si Kulture. Hindi siya nalalayo sa amin. Ilang hakbang lang mula sa aming gilid. Probably just listening. Her eyes are mad at both Rich and me. Only the four of us knows the exact feeling of the baggage that we have from the past life.

"Oh, I heard you called me wife. Siguro naman ay hindi na iyon mauulit. I am not your wife no more. Hindi na ako si Rafaela, Zeus Kae. Ako na si Klara, Simon. Please, magkaintindihan sana tayo roon."

"Oh sorry." He said. "Pasensya na. Nadala lang ako."

"It's fine. Naiintihan naman kita. Oo nga pala, did you prepare all this for me?" Tanong ko saka muling nilinga ang mga dekorasyon sa paligid. "Ang sweet naman. I appreciate the effort."

Tinapik ko pa nang bahagya ang kaniyang balikat saka kumindat. I am undoubtingly hitting his ego this time because it is obvious in everyone's eyes that these are for me, and he is expecting something else to happen.

"Ah oo nga pala. Ang sabi mo ay sasalubungin mo ako ng mahigpit na yakap sa pagdating ko. Here. You can hug me. No malice intended." Ako na mismo ang yumakap sa kaniya. Mahigpit na hindi niya inaasahan. "I missed you too, ex-husband."

Malamang ay kakaibang tingin na naman ang nakapukol sa amin ngayon. Mga tingin na kapwa nangingilatis sa bawat aksyon ko. Marami pa ring emosyong naramdaman ng oras na yakapin ko siya. Ang bawat segundo ay hindi ko sigurado kung dapat ba akong matuwa, malungkot, at umiyak nang biglaan.

From the past years, I have been longing for this time to happen. For me to be jailed with his arms again. For him to finally call me wife again but in one unexpected turnout, one unexpected day, all I want right now is to let him go. To let us go. From the back of my head, alam kong sobrang gustong-gusto kong madama muli ang yakap niya at maramdaman muli ang kaparehong pagmamahal na naramdaman namin pareho noon. And instead of pushing myself to feel that way again, this time, I am starting to feel the love from another man. From another man's arms.

"And from now on, Klara na lang." I said at tinapik-tapik pa ang likuran niya. I felt like he needed it. "Simon na lang din ang itatawag ko sa'yo, okay? Huwag na nating isama ang tensyon ng nakaraan. Let's not be blinded by the past now. This time, let's fix this with the right persons on our sides."

Humiwalay na ako sa yakap habang siya ay hindi makasagot. The tension rises even more. Mabuti na nga lamang at naputol ang lahat nang dumating ang tatlong Maria. Lahat ay in sync na naman sa paglalakad at ngayon ay pumapalakpak pa.

"Congratulations on doing the mission unharmed and getting them all completely safe in here, Klara Delos Sinne. We owe this one to you." Si Maria Serpentanya.

Tuluyan silang nakalapit sa amin. Sandali kaming tiningnan lahat at nagsingiti.

"Glad all of you are safe. I'm happy to see you so soo-"

Naputol ang sasabihin ni Maria Teodora nang may kamay na umakbay sa kaniya nang prente. Isang lalaking mas mataas sa kaniya at ngumiti agad sa amin matapos niyang kintalan ng halik sa ulo ito. Hindi nakaligtas sa akin ang kilatisin ang kaniyang hitsura. His eyes are sharp yet beautiful. Ang buhok ay kasing kulay ng maputlang dilaw at kayumangging pinagsama. Ang ilan pa nga sa hibla noon ay tumatabon sa kaniyang mga mata. His aura despite the intimidating looks is not as scary and competitive. Mukhang mabait siya. Napakaganda rin ng kaniyang mukha.