Bakit ba kailangan pa nating mag aral? tanong ko sa aking sarili. I hate going to schools because it traumatized me once. A bad scenario came into my mind. A scenario that keeping me hate school more. Ugh i hate school. SUPER!
I found myself walking in a road that seems endless. I'm here again, remembering the past that sould be burden and should be forgotten. What the hell Roshanne, you should forget that nightmare!
Lahat tayo ay may mga pangyayaring ayaw natin na ma alaala pa, mga pangyayaring dapat ay kalimutan na.
Kailangan nating kalimutan ang mga alaalang nakapagbibigay ng sakit at hapdi sa ating mga puso.
Habang naglalakad sa isang mahabang kalsada, napansin ko ang tilang pagbadya ng ulan. Tila nakikiayon ito sa aking nararamdaman. Ipinikit ko ang aking mga mata at dahan dahan na tumingala sa langit. Nagbabadya na ang aking mga luha pero sa kalagitnaan ng aking pagluluksa isang lalake ang aking nakita at na alaala.
"BRIAN DAVE ANGELO SERSILIVANO" i utter. How can i forget that nightmare if his name are stuck in my mind.
Inaamin kong isa akong mamatay tao, oo pinatay ko siya at lahat ng kaklase ko. Lahat sila ay napatay ko. Lahat sila kasali na ang aking mga guro. Lahat iyon pinagsisisihan ko at idinadaan ko nalang sa limot at iyak. Masama ako? di niyo kasi alam ang istorya ko.
Si Brian, siya ang lalaking minahal ko pero nagawa ko pa ring patayin, ang lalaking unang nagpatibok ng puso ko. Di ko inaakala na darating sa punto na pati siya ay kailangan ng mag sakripisyo.
Hindi ako pwedeng magmahal, lahat ng minamahal ko namamatay. Iyan ay dahil sa sumpang na sa akin. Hindi literal na sumpa na tulad ng iyong mga nababasa, ito ay kakaiba.
Lahat ng pamilya ko, lahat ng kaibigan ko, pati na ang lalaking mahal ko ay namatay sa aking mga kamay.
Gusto mong malaman ang aking sumpa? alamin mo ang istorya ko.
Authors note: This is my first ever story, hope you'll support me. Errors ahead. Sorry sa grammars peaceyow.
@enamazing.
