THIRD PERSON'S POV:
"Sir, nasa hospital na po ang itinuturong suspek, ligtas na po siya" sambit ng isang pulis.
Lahat ng Pulis ngayon ay nakabantay kay Shane. Nasa hospital ngayon si Shane dahil Sa mga natamong sugat Pero ligtas na siya.
Marami pa ring mga Nanay at Tatay ang lubos na nagdaramdam dahil sa sinapit ng kanilang mg anak.
Lahat naman ng estudyante sa eskwelahang iyon ay takot ng pumasok at marami Rami na rin ang lumipat sa ibang eskwelahan.
"Sir, Ayon po sa imbestigasyon ay mag isa na lamang ang dalaga at wala Nang mga magulang. Namatay ang kaniyang mga magulang at ang kanila pa ngang motibo ay ito ang pumatay. Isa po itong serial killer Kung nagkataon na mapatunayang tama ang lahat ng hinuha tungkol Sa kaniya" sambit ng Pulis.
Tumango tango lamang ang Chef. Walang sinuman ang naglakas loob na pumasok sa room ni Shane ng walang dalang armas. Lahat sila ay takot dito.
Gabi na ng umuwi ang lahat ng mga Pulis na Hindi naatasang magbantay Kay Shane. Ang mga natirang Pulis na naatasang magbantay ay naiwan sa hospital.
Hindi pa rin si Shane gumigising simula nang isugod siya sa hospital.
*AT THE POLICE STATION*
"Sir, marami pong nagrereklamo ukol sa dalaga. Lahat po Ng mga magulang ay nagbibigay ng demanda at may nagsabi pa pong bitay dapat ang gawin para dito dahil marami pong buhay ang kaniyang kinuha" sambit ng isang Pulis sa Chef.
"Ay diba 17 yrs old palang yun? Hindi pa siya maaaring makulong" komento ng isang pulis.
"Turning 18 na siya this year kaya maaari siyang ikulong Ayon sa batas" dagdag pa ng isa.
"Malaki ang kasalanan niya sa batas nararapat lamang na magbayad siya" sambit ng isang Pulis.
Lahat ng Pulis ay nagbigay ng kanilang mga komento tungkol sa dalaga.
*AT THE HOSPITAL*
THIRD PERSON'S POV:
Isang nurse ang naatasang magbantay kay Shane hanggang sa makagising. Ligtas ang mga Tao Kay Shane dahil maraming Pulis ang nakapalibot sa hospital. Malaki ang kasalanan ni Shane sa batas Kaya maaari siyang makulong dahil Dito.
Marami ding nagsampa ng kaso Sa kaniya at ang iba pa ay gusto nilang gawaran ng kamatayan Si Shane. Lahat ay Galit Kay Shane lalo na Yung mga kamag anak ng mga namatay niyang mga kaklase.
Ilang oras ang lumipas Pero wala paring tugon galing Kay Shane Hindi pa ito nagigising.
SHANE'S POV:
Bakit ba kailangan pa nating mag aral? tanong ko sa aking sarili. I hate going to schools because it traumatized me once. A bad scenario came into my mind. A scenario that keeping me hate school more. Ugh i hate school. SUPER!
I found myself walking in a road that seems endless. I'm here again, remembering the past that sould be burden and should be forgotten. What the fuck Roshanne Shemiren, you should forget that nightmare!
Lahat tayo ay may mga pangyayaring ayaw natin na ma alaala pa, mga pangyayaring dapat ay kalimutan na.
Kailangan nating kalimutan ang mga alaalang nakapagbibigay ng sakit at hapdi sa ating mga puso.
Habang naglalakad sa isang mahabang kalsada, napansin ko ang tilang pagbadya ng ulan. Tila nakikiayon ito sa aking nararamdaman. Ipinikit ko ang aking mga mata at dahan dahan na tumingala sa langit. Nagbabadya na ang aking mga luha pero sa kalagitnaan ng aking pagluluksa isang lalake ang aking nakita at na alaala.
"BRIAN DAVE ANGELO SERSILIVANO" i utter. How can i forget that nightmare if his name are stuck in my mind.
Inaamin kong isa akong mamatay tao, oo pinatay ko siya at lahat ng kaklase ko. Lahat sila ay napatay ko. Lahat sila kasali na ang aking mga guro. Lahat iyon pinagsisisihan ko at idinadaan ko nalang sa limot at iyak. Masama ako? di niyo kasi alam ang istorya ko.
Si Brian, siya ang lalaking minahal ko pero nagawa ko pa ring patayin, ang lalaking unang nagpatibok ng puso ko. Di ko inaakala na darating sa punto na pati siya ay kailangan ng mag sakripisyo.
Hindi ako pwedeng magmahal, lahat ng minamahal ko namamatay. Iyan ay dahil sa sumpang na sa akin. Hindi literal na sumpa na tulad ng iyong mga nababasa, ito ay kakaiba.
Lahat ng pamilya ko, lahat ng kaibigan ko, pati na ang lalaking mahal ko ay namatay sa aking mga kamay.
Iyak lamang ang naging tugon ko Ng biglang bumagsak ang ulan sa kalangitan. Iyak ko Ng iyak. Gusto kong ubusin ang luha ko. Mamatay Tao ako. Dina dapat ako nabuhay pa. Ayoko na.
Naramdaman ko nalang bigla na Hindi na ako napapatakan ng ulan. Tumigil na ata ang ulan. Tumingala ako at laking gulat ko ng Makita ang babaeng punot dulo ng lahat ng ito. Si Vivian.
"WALANG HIYA KA! PINATAY MO SILA! PINATAY MO SILA! B-bakit ano bang kasalan ko?"
"Wala Kang kasalanan Ang angkan mo meron HAHAHAHAHA ikaw ang kabayaran Ng lahat ng ito, Hindi Kita tatantanan"
Bigla na lamang naglaho si Vivian sa Harapan ko. Iyak ako ng iyak. Wala Nang luhang tumutulo saking mga mata. Pati pag iyak pagod na rin ako.
"H-hindi, h-hindi" sigaw ko at bigla na lamang akong nagising. Isang panaginip. Ayoko na. Agad naman akong humiga ulit sa kama na hinihigaan ko. Pagod na pagod na ako.
"Ma'am okay lang po ba kayo? Teka Lang po tatawagin kolang si Doc" sambit ng Nurse at Dali daling tumakbo palabas.
Naisip ko ang sinabi ni Vivian. Hindi niya Ako tatantanan. Kailangan ko Nang tapusin ang sinimulan Ng lahat ng ito. Ang dahilan Kung bakit siya nagkakaganiyan.
Ilang oras ang lumipas ng tingnan ako Ng mga doctor. Wala na daw akong dapat ipag alala dahil ligtas na ako.
Pero sa kabila Ng lahat ng ito, sinisisi ko ang sarili ko sa lahat. Wala ni si Gelo, Pati mga kaklase ko wala na rin. Ayoko na pagod na ako.
"G-gelo, I'm sorry" naalala ko ang huling kataga na sinabi ni Gelo sa akin, Mahal niya Ako. Mahal ko Si Gelo Ng higit pa sa kaibigan naging duwag Lang ako para sabihin iyon. Ngayon huli na ang lahat. Wala na ang lalaking Mahal ko.
-edina🖤
