1 Beden 2 Farklı Hayat

1 Beden 2 Farklı Hayat 30. Bölüm

P: Sağol.

T: Hayran oldum. Mükemmeldi.

Peter başıyla geçiştirdi ve masadan kalktı.

C: Nereye?

P: İşlerim var.

C: Halledersin sonra.

P: Sonralık iş değil.

C: Bence öyle bir iş. Pete.

P: Gidiyorum.

G: Beni üzersin.

Peter göz devirdi. Gitse ne olucaktı ki? Peter iç çekerek oturdu.

G: Ama benim gitmem gerek.

P: Pardon?

G: Hıhım. Lorna beni bekliyor. Dedikodu yapıcaz... Hey Wanda, Nat. Sizde gelin. Eğleniriz hem.

Wanda Natasha'ya döndü.

W: Nat varsa varım. Nat?

N: Ben burada kalıp bu erkek milletinin içinde kafayı yemek istemiyorum. Kalk Wanda.

Gwen kıkırdadı ve ikiliyi peşine taktı. Peter gözlerini devirdi. Charles ise ortadan yok olmuştu. Amaçları neydi? Katil olmasını mı istiyorlardı? Peter işleri batırmamak için konuşmamayı tercih etti ve telefonuyla ilgilenmeye başladı.

T: Resmen bizi ezdi!

C: Klasik Nat. Sanki bilmiyorsun.

S: O kadar mı beteriz?

T: Sizi bilmem ama ben mükemmelim.

Peter gözlerini devirdi. Evet eskiden eğlenceli bulduğu doğruydu ama şimdi... kafayı yememek için kendini zor tutuyordu. Tony bunu görmüş ama birşey dememişti. Sorun çıkmasını o da istemiyordu. Belki rahat bırakırsa, konuşmazsa kendine gelebilir miydi? Belki.

   Peter elini gözlerine götürerek avuşturdu. (kesinlikle yazarın uykusu gelmediği için Peter'ı böyle yazmıyor) Esnedi. Uykusu gelmişti. Kaç ay sonra? Baya olmuştu herhalde. Bir? İki? Acısını çıkartıcaktı muhakkak. İsabet olur. Hiçbir şekilde uykusunu düzgün çekememişti. Şimdi kalkıp gitse Charles onu geri yerine otutturur. Müga Anlı gibi bulduğu gibi sahibine verir. Charles kaybetse Erik bulur bu sefer. Kaçış yok bu ikiliden. Seviyordu gene onları. Anne babası yokken onlar vardı. Onlar öğretti Peter'a sevgiyi.

Geçmiş

" KALK SENİ UYKUCU!"

Peter korkuyla yerinden zıpladı. Dün altıda yatmıştı. Saate baktığında yedi olduğunu gördü.

"Ne kadar çok uyuyorsun!"

Hayır? Kendi isteğiyle geç yatmamıştı ki! Yedi yaşındaki bir çocuk iki katlı evin anca temizliğini bitirebilmişti. Artı kardeşine bakmıştı. Geç yatması gayet doğal değil miydi? Yemek yemeden yapmıştı hepsini. Zengindiler. Ama Peter bunu hiç tadamamıştı. Sanki fakir bir ailede büyüyordu gibi hissediyordu. Anne ve babası eve alışveriş yapmıyordu. Neden mi? Zaten evde durmuyorlardı. Gittimi iki gün geçmeden gelmezlerdi. Nerde ne nasıl yemek yiyorlardı bilmiyordu. Evdeki herşey gösteriş içindi. Gerçek yüzlerini saklamak içindi bunların hepsi.

" Üzgünüm efendim."

" On dakikan var. Yemek yap."

Peter koşarak aşağıya indi ve yemek yapmaya başladı. Bir aralar bütün anne ve babaların böyle olduğunu düşünüyordu. Ta ki markette ev ihtiyaçlarını almaya gittiğinde anlamıştı. Çocuk annesinin kucağında ona sımsıkı sarılıyor annesi ise onun saçlarına öpücük konduruyordu. Babası ise büyük bir keyifle ikiliyi izliyordu. Peter ilk o gün anlamıştı diğer çocuklardan farklı olduğunu. Şanssız olduğunu anlamıştı.

" On dakikan bitti velet. Yemek?"

" Buyrun efendim."

Adam büyük keyifle önündeki şaheseri yemeye başladı. Peter en son ne zaman yemek yemişti? Kardeşine yemek yedirebilmiş miydi? Kardeşinin karnını doyurabilmişti ama kendisi... açlığa alışıktı. En son yemek yediği günü umursamıyordu çünkü açlığı hissetmiyordu. Bir hafta üç gün geçtikten sonra hissediyordu. Şu anda hissetmiyordu. Demek ki süre daha dolmamıştı. Babası söylemeden kahve yapmaya gitti. Biliyordu ki babası kahve delisiydi. Hızlıca yaptı ve adamın önüne koydu. Adam tek kaşını kaldırarak çocuğa baktı.

" Aferin."

Peter içten içe mutlu olmuştu. Dışarıya vurmamalıydı yoksa babası şımardığını sanıcaktı. Adam yemeğini bitirdi ve evden çıktı. Peter hızlıca masayı topladı ve bulaşık makinesine yerleştirdi. Kardeşinin ağlama seslerini duyunca koşarak merdivenlerden çıktı.

🎃🎃🎃🎃🎃🎃🎃🎃🎃🎃🎃🎃🎃🎃🎃🎃🎃🎃🎃🎃🎃🎃🎃🎃

Telefonun şarjı bitince cebine koydu. Etrafına bakınmaya başladı.

'Sıkıldım.'

'Bende.'

'Hadi kavga edicek birini bul.'

'Kapa çeneni.'

'Sıkıcı Peter.'

'Evet evet. Biliyorum.'

Yazar da sıkıldı ve uykusu geldi.

Lütfen Peter ile Tony'e sövmeyelim eheheh.

Teoriler?

Seviliyorsunuz.

Öptüm.

Bys.