BEAUTIFUL MESS (AS #1) Completed [REVISING]

Kabanata 22

Friend

Sino naman kaya 'to?

I clicked the message to answer my question.

When I open and read the message there's epistle that say

'Meet me.'

Nagsalubong ang kilay ko at sinubukan kong tawagan ang numero pero nakapatay na ito.

Dahil na rin sa pagiging kuryoso, pinuntahan ko ang nasabing lugar.

Sa ilang minuto kong pag-biyahe, dinala ako ng aking sasakyan sa isang mamahaling restaurant.

Pinarada ko ang kotse at palinga-linga akong bumaba ng sasakyan.

Ibinulsa ko ang susi at naglakad papasok ng restaurant.

"Good afternoon, Ma'am. May reservation po ba kayo?" bungad sa akin ng isang staff, inilingan ko siya.

"Nothing." I replied.

Tumuloy ako sa pagpasok at luminga sa paligid.

Natigil ang pagikot ng aking mata nang makita ko ang pamilyar na mukha.

Akala ko ba...

Dederetso na sana ako sa kaniyang dereksiyon nang biglang may naupong babae sa kaniyang harap.

She's wearing a off-shoulder long sleeve and straight jeans partner with black pumps. Bumagay naman ang kaniyang hanggang balikat na buhok niya sa kaniyang suot.

Nakita kong matamis na ngumiti si Tristan sa kaharap niya at parang kinurot ang aking puso.

Napailing ako sa aking naramdaman at nanliit ang mata.

Hindi ba sabi ni Denixe na nasa meeting ang kapatid niya? Bakit siya ngayon nandito?

May hawak ngayon si Tristan na white folder at mukhang binabasa niya ito dahil walang ekspresyon ang mukha niya.

Huminga ako ng malalim nang mapagdesisuyan kong lumapit sa kanila at nilagyan ng ngiti ang aking labi.

“Magkasama pala kayo?” bungad ko ng makarating sa kanilang lamesa.

“Hi, babe." nakangiti kong kinawayan si Tristan.

Pagkarapos ay nilingon ko si Eunice at pinagmasdan ang mukha niya na magulat sa aking presensya.

“A-Anong ginagawa mo dito?” utal na aniya.

Tumaas ang aking kilay.

“Bawal ko bang sunduin yung asawa ko?" nakay Tristan ang paningin ko ng sabihin ko iyon atsaka nilingunan si Eunice.

Bumuka ang bibig ni Eunice at napapikit-pikit siya. Hindi niya alam kung ano ang sasabihin at sino ang lilingunin.

“Asawa mo si-siya?”

“Y-Yeah, she's my wife.”

"So, Can I excuse my Husband?" singit ko sa usapan nila.

Nagtaka ako ng matalim ang mata ni Eunice nang iangat niya ang paningin sa akin.

Pero nawala rin iyon ng humarap siya kay Tristan.

"We can make a new schedule, If you're not busy."

Tristan's shooked his head. "I'm done reading your proposal and I think it's good. I'll just call you when I've made my mind."

They shake their hands in front of me.

"You know my number?" lumaki ang singkit niyang mata.

"Yup, it was written on your business card."

Naging dismayado ang mukha ni Eunice sa naging sagot ni Tristan.

"You can have my personal number if you want." aniya.

Ngumiti si Tristan sa kaniya at umiling. "I'm not interested."

Palihim akong nagulat sa sinabi ni Tristan.

Akala ko ba magkaibigan sila?

"O-Okay."

Sabay silang tumayo at at nag-maki ulit.

"Thank you for your time Mr. Martinez." biglang naging pormal ang boses niya pero maliit.

Tumabi ako kay Tristan na ngayon ay nakahawak na sa 'king beywang at tinapik-tapik ito gamit ang daliri. Tanda na naiinip na siya.

Nakita kong bumaba ang tingin ni Eunice doon.

"Like wise, Ms. Howell."

Marahan akong hinatak ni Tristan palabas ng restaurant.

Nilingon ko siya.

"Hindi ba siya sasabay?" wika ko nang nasa parking na kami.

He shook his head. "She's waiting for someone."

Napalabi ako at tumango.

Sino naman kaya yung nagpadala ng mensahe sa akin? Hindi namang puwede si Tristan dahil naka-register yung number niya sa akin. At kung hindi siya, sino naman?

Hindi ko namalayan na nasa tapat na pala kami ng sasakyan niya at nalagpasan namin ang aking kotse.

Bumitaw siya sa aking bewang kaya humarap ako sa kanya at tiningala siya.

Nagsalubong ang kilay ko.

I notice there's something wrong with Tristan. His aura is a bit different than the other day.

Is it because what we talked about last night?

"Why?" he asked in a husky voice.

I gulped and look down.

I don't know what to say. Kanina alam ko ang aking sasabihin pero parang nakalimutan ko ata ngayon.

"Why?" he repeated.

"Kinausap ka-kasi ako ni Mom na huwag kum—"

"But Mom already hired an organizer," umangat ang tingin ko sa kaniya.

"Pero nagkausap kami ni Tita at sinabi ko sa kaniya na sasabihan ko siya kapag puwede na."

"And she agreed?"

"Yes,"

Umayos siya ng tayo at pinasadahan ng daliri ang kaniyang buhok, humalukipkip ang isang niyang braso at ang isa naman ay nakahawak sa kaniyang labi at marahan itong hinahaplos.

Magulo ang buhok at salubong ang kilay na nakatitig siya sa akin ngayon at madilim ang mukha.

Napalunok ako at nag-iwas ng tingin.

At least ngayon ay medyo kumalma ang kabog ng aking dibdib nang iwasan ko ang tingin niya.

Kinakabahan ako dahil baka mamaya ay hindi maging maganda ang maging kalabasan ng aming usapan.

"Kailan ang schedule?" maya-maya ay tanong ko.

"Tomorrow,"

Nadiin ko ang labi at napapikit ako nang maramdaman ko ang sakit niyon.

"Puwede bang sa ibang araw na lang?"

Dahil kapag sinimulan na namin ang pag-organize ng kasal ay hindi kona matututukan ang problema ng kompanya lalo na't wala sa bansa si Daddy. At hindi pa nahuhuli ang gumawa ng sakit ng ulo ko at dumagdag sa aking isipin.

Gusto ko ng masolosyunan iyon para masimulan ko na rin ang aking pakay at kung kailangang ako mismo ang gagawa ay gagawin ko, hindi dahil sa gusto ko kundi dahil wala akong choice.

At gusto na ulit makawala sa kamay ng magulang ko. I want to act again without being observed. Gusto ko kapag magpapakilala ako sa mga tao hindi na kailangang banggitin ang pangalan nila para matandaan ako. I want people to remember me without annex of my parent's name.

And I can't do it if I'm married.

Hindi sa ayaw ko siyang pakalasan ayaw ko lang ng may nag-aalala sa akin at kailangan kong uwian tuwing gabi.

I know that they're excited for our wedding but I want them to consider my opinion, my feelings.

Itutuloy...