Recover Me

Rozdział 19

   Syn Ralpha wygląda identycznie jak Frank. To niemożliwe. Przez chwilę mam wrażenie, że on też mnie rozpoznaje, ale to uczucie mija, gdy wcelowuje broń w twarz Holdera.

   - Stójcie. Nie macie prawa się ruszyć.

   - Przecież to nie my się ruszamy - rzuca brunet. - Tylko wy.

   - O czym ty... - Nie zdąża nic powiedzieć, bo w jednej chwili cały budynek zaczyna się trząść, a potem strona po której stoją, zapada się z hukiem. W powietrze wbija się chmura dymu, a gdy opada, przed nami rozciąga się dziura, na szerokość salonu.

   Wyglądam znad krawędzi i spoglądam w dół. Niektórzy żołnierze leżą przygnieceni przez gruzy, a szyja jednego z nich wygina się pod dziwnym kątem. Skanuję ich wzrokiem, aż w końcu znajduję tego, którego szukam. Z jego lewej nogi wystaje kawałek kości, jednak nie widać innych obrażeń. Chłopak zauważa mnie i natychmiast wcelowuje broń ku górze. Natychmiast przypominają mi się słowa Anny.

   - Twoi rodzice są blisko - przekazuję mu w myślach, pilnując, aby nie zagłębić się bardziej w jego umysł.

   Wyraz twarzy bruneta diametralnie się zmienia. Rozgląda się dookoła, lecz zanim zdąża uświadomić sobie, że tylko on mnie usłyszał, zostaję pociągnięta w tył.

   - Zrobili ci coś? - Holder ogląda moje ciało od góry do dołu.

   - Nie - odpieram. - Nie zdążyli... Jak ty to?

   - Lata praktyki - rzuca. - Musimy ruszać. Mamy spokój tylko przez jakiś czas.

   - Jak chcesz przeskoczyć tę dziurę?

   - Nie wyjdziemy drzwiami. - Na jego twarzy pojawia się cwaniacki uśmieszek. - Wyskoczymy oknem.

   Nic nie dodając podprowadza mnie do szyby. Chwyta pistolet leżący na podłodze i strzela w szkło, które rozpada się na tysiąc kawałków.

   - Widzisz tamten budynek? - Pyta, wskazując blok położony najbliżej tego, w którym się znajdujemy. - Bierzemy długi rozbieg i skaczemy. Tylko pamiętaj... Nie możesz mnie puści. Ani na chwilę - dodaje, łapiąc mnie za zdrową dłoń.

   - Jeśli zginiemy... - zaczynam. - To przysięgam, że cię zabiję -mówię, udając powagę.

   - To co rani ciebie, rani też mnie.

   - Nie martw się. Jestem pewna, że Claire z pewnością pożyczy mi swój sztylet.

   Spoglądam mu w oczy. Podświadomie mam przeczucie, że nie o to mu chodziło, lecz ignoruję je.

   - Na trzy? - pytam cofając się.

   - Raz.

   - Dwa.

   - Trzy - mówimy razem i zaczynamy biec.

   Stawiam ostatni krok, równocześnie odpychając się od podłogi. Wydaje się, że nie mamy nawet szans, lecz po chwili czuj uderzenie wiatru, które w jednej chwili popycha nas do przodu. Turlam się, gdy tylko czuję grunt pod stopami. Podnoszę się, spoglądając na wieżowiec, w którym znajdowaliśmy się jeszcze przed chwilą. Staję na nogi i oglądam swoje ciało. Udało się. Spoglądam na chłopaka pytającym wzrokiem.

   - Lata praktyki - powtarza, nie będąc w stanie powstrzymać uśmiechu.

   - Ruszajmy panie idealny - rzucam, ciągnąc go za rękę.

   Wbiegamy do środka budynku i jak najszybciej zbiegamy po schodach. Po kilku minutach jesteśmy już na ulicy. Po raz ostatni spoglądam na budynek, w którym zostawiliśmy Lucasa. Muszę powiedzieć o nim Ralphowi. Jeśli założymy, że super żołnierze regenerują się tak jak zwykli ludzie, to mamy dużą przewagę. Chłopak przez jakiś czas będzie uziemiony. Wystarczy znaleźć ich bazę.