"Kendinden güçlü birine diz çöktürmenin inkar edilemeyecek kadar hoş bir tarafı var."
Yakın çevresi dışında kimsenin bilmediği bir geçmişle parçalanan, genç yaşına rağmen yükselmeyi başarabilmiş Mimarlık profesörü, kapalı kutu Kim Seokjin.
Asla us...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
JUNGKOOK, 2022
Sıcaktı.
Zihninde yarattığı imgelerle ve düşüncelerle ters düşecek kadar sıcak. Duvarlar mat beyaza bürünmemişti, beyazların üzeri kandan dolayı kirli görünmüyordu, aksine kana dair hiçbir şey yoktu. Etraf beyaz floresan lambalarla kaplı değildi, onun yerine sarı ışık bej duvarları aydınlatıyor; odanın içinde loş bir hava yaratıyordu. Sadece oda değil; aynı anda yirmi hastaya ev sahipliği yapan uzun koridor sarı tonlarıyla döşeliydi. Birkaç tablo ve saksı vardı uzun koridorda, odadan dışarı çıktığı anda pembe çiçekli bir ev bitkisi karşılıyordu Jungkook'u –odası hemen koridorun girişinde, resepsiyonun yakınındaydı.
Soğuk olur sanmıştı ama bir yıl üç aydır kaldığı bu bina sıcaktı.
"Bay Jeon?"
Genç bir stajyer hemşirenin sesi açık kapısından içeri vurdu; Jungkook gözlerini televizyondan çekip uzandığı yatakta doğruldu –kapıyı kapatmaları tavsiye edilmiyordu, içerde ne yaptıkları görülsün diye genelde açık bırakıyorlardı ve resepsiyonun hemen karşısında olan odası misafirlere ve izleyicilere en çok açık olan yerdi.
"Yeni gelen doktor sizi bekliyor," diye devam etti stajyer hemşire.
Jungkook hafifçe güldü. "Bana Bay Jeon demene gerek yok, kaç kere söyledim," diye mırıldandı, yataktan doğrulup ayaklarına terliklerini geçirirken. "Jungkook demen yeterli, Ryujin." Yeni başlayan hemşireye gülümseyip kenardaki askılığa astığı hırkasını üzerine geçirdi, hava soğuk değildi ama bir şeye tutunmak onu iyi hissettiriyordu.
"Alışacağım zamanla," diye kıkırdadı kız. "Jungkook."
Rehabilitasyon merkezinin çalışanlarla anlaşması iki ay kadar önce bitmiş, yerine başka çalışanlar gelmişti ve çalışanların çoğunun değişmesi yetmezmiş gibi Jungkookla ilgilenen psikiyatrist de doğum iznine ayrılmıştı. Dört ay boyunca başka biri ilgilenecekti Jungkookla; onla ve onun düzelmeye çalışan psikolojisiyle.
Başta alışma korkusu yaşamış ama yeni gelen doktorun da ona yardım etmeye çalışacağının güvencesiyle kafaya takmamaya çalışmıştı. Belki de artık insanların içindeki iyiyi görmeye daha meyilliydi. "Beni sever mi?" diye flörtöz bir tavırla sordu Jungkook, hemşireyle birlikte koridorları yürürken.
Şizofreni tanısıyla gelmiş olan yaşlı kadın Bayan Kim Jangmi'ye hafifçe selam verdi –yaşlı kadın kızı ziyarete gelip de bir kutu kurabiye getirdiğinde Jungkook'a vermeyi de ihmal etmiyordu, bu yüzden oldukça iyi anlaşmışlardı. Tabii, bazı geceler kadının, "Biri var!" çığlıklarının onu nasıl uykusundan uyandırdığı göz ardı edilirse.
