"Kendinden güçlü birine diz çöktürmenin inkar edilemeyecek kadar hoş bir tarafı var."
Yakın çevresi dışında kimsenin bilmediği bir geçmişle parçalanan, genç yaşına rağmen yükselmeyi başarabilmiş Mimarlık profesörü, kapalı kutu Kim Seokjin.
Asla us...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Jungkook dört katlı eski binayı hatırlıyordu.
O kadar eskiydi ki dış cephesinden duvar boyaları dökülüyordu –kapısı açılırken gıcırdıyor, merdivenlerin kirliliği direkt göze çarpıyordu. Seokjin gibi bir mimarın neden eski bir binada oturduğunu anlamamıştı; evine ilk girdiği anda bile eşyaların düzensizliğini garipsemişti. Yine de rahat ve huzurlu duruyordu evi; Jungkook o eve ilk girdiğinde onun bir banyo zemininde ölümden birkaç adım uzak olduğu düşünülürse huzur biraz gerideydi ama zamanla o görüntülerin yerini de iyileriyle doldurmaya başlamışlardı.
Şimdi ki kaldığı yer ise bir öncekinin zıttı olmasa da benzerliği hiç olmayan bir yerdi; iki katlı villalardan oluşan büyük bir sitede oturuyordu. Giriş güvenlik tarafından korunuyor, bahçeden içeri girmeden önce bile güvenliği geçmek gerekiyordu.
Jungkook büyük sitenin önüne park edip beklemeye başladı; hyungunun hangi evden çıkacağını bilmiyordu, karşılıklı olarak dizilmiş villalar yağmurun etkisiyle puslu görünüyordu –Jungkook burada yağmur yağıyorsa şehrin daha yüksek kesimlerinde kar olduğunu biliyordu. Yola çıkmadan önce hava durumunu da kontrol etmişti.
