"Kendinden güçlü birine diz çöktürmenin inkar edilemeyecek kadar hoş bir tarafı var."
Yakın çevresi dışında kimsenin bilmediği bir geçmişle parçalanan, genç yaşına rağmen yükselmeyi başarabilmiş Mimarlık profesörü, kapalı kutu Kim Seokjin.
Asla us...
yn: ahahaha en azından birazcık da olsa giriş yapabildim. iyi okumalar!
uyarı: şiddet. hikayenin başında belirttiğim tagları hatırlatmak isterim.
-THE PARTY-
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazı insanlar oldukça atılgan ve dışadönük olabiliyordu. Seokjin bunun genelde daha önce reddedilmemekle ya da reddedilişleri umursamamakla alakalı olduğunu düşünüyordu.
Kendisi kesinlikle öyle insanlardan değildi.
Yani, artık.
Biri ona yanaşmadan karşısındakine yanaşmıyor, sessizlik içinde ve kendi düşüncelerinden oluşan havuzda kaybolmaktan korkmuyordu. Önceden düşüncelerinden nefret ederdi; zihnindeki karmaşa yumağını düz bir çizgi haline getirip düzene koymak için çabalardı ama bir yerden sonra kendini böyle kabul etmeyi öğrenmişti. Özellikle de yaşadıklarından sonra.
Özellikle de Jimin'den sonra.
Şimdi düşüncelerini kötülüklerden uzaklaştırmıştı; günlük hayatında gülümseyip, ona ilk adımı atan insanlara merhaba diyordu ama onların yokluğunda, geceleyin kendi evine çöktüğü zaman karanlığı benimsiyordu. Seokjin karanlıktan hoşlanmazdı ta ki hoşlanmak zorunda bırakılana dek. Artık hiçbir şeyin önemi yoktu; artık onu korkutabilecek ya da canını yakabilecek hiçbir şey kalmamıştı.
Her şey koca bir boşluktan ibaretti, Seokjin ise o boşlukta yuvarlanıp duruyordu. Ruhu, zihni ve bedeni –üçü de ayrı ayrı parçalanmış, bin bir parçaya bölünen benliği yakın arkadaşları tarafından bölük pörçük de olsa yeniden birleştirilmişti. Seokjin artık aynadan kendine baktığında parçalanmış porselen parçaları görüyordu; gözlerinin kahvesinde karanlıklar vardı.
Kendinden nefret etmek büyük bir şey değildi, bu yıllardır alışkın olduğu bir şeydi. Zor olan kendini sevmeye çalışmaktı –Seokjin yaşama devam etmek isterken hiç bu kadar zorlanmamıştı. Onu hayata bağlayacak ve kafasını dağıtabileceği etkinliklere katılıyordu.
Örneğin üniversitesinin yurdunda iki haftada bir de olsa kalarak okuluna hizmet ediyordu, değil mi? Öğrencilerin hizada durmasını ve geceleyin yurtlarda olay çıkmamasını sağlıyordu. Soğuk geceyle bağlantılı uzun koridorda tek sıra halinde yurt odaları vardı; kendine ait bahçesi öyle büyüktü ki birkaç sene önce bir öğrenci orada parti vermiş ve bunun neticesinde yurttan atılmıştı.
Kim Taehyung, Seokjin parti veren öğrencinin o olduğunu hatırlıyordu. Bir yerde duymuştu, o zamanlar bu okula yeni geldiği için çok kaoslara katılmamıştı ama şimdi öğretmenler arasında dönen dedikodularda o oğlanın adının da olduğunu biliyordu.
