SİYAH&BEYAZ

21.Final~Part2

❝ bütün iyi kitapların sonunda
bütün gündüzlerin, bütün gecelerin sonunda
meltemi senden esen
soluğu senden olan
yeni bir başlangıç vardır ❞

/ / Sadece bir not / /

★ ✮ ✰

Hayat beklenmedik sürprizler yapardı hep..ve biz bu sürprizlere kollarımızı açarak sarılırdık..çünkü sürprizler kötülüğü de iyiliği de saklarlar öncesinde..bilemezsin ne yaşatacağını sana..sadece kabullenirsin ve beklersin..

Öyle bir şaşırtır ki seni durup bakmakla yetinirsin birtek.. bi ayna tutar hayatına dönüp bakarsın ama sadece görmek istediklerini görürsün orada da...ve öyle bir tokat gibi çarpar ki gerçekler yüzüne birdaha sürprizlere kanmayı yasaklarsın kendine..

Karanlıktaydım ama hissediyordum cılız bir işığın yüzüme vuruşunu..Dakikalar önce uyanmıştım ama gözlerimi açmaya korkuyordum..Gerçeklerle yüzleşmekten korkuyordum belki de.. Birşeyleri kabullenmekten,birilerinin eksikliğini hissetmekten en derinden..

Etraftaki sessizlik çok ürkütücüydü..sanki fırtına öncesi belanın habercisiydi...Daha fazla sessizliğe dayanamazken açtım mavi harelerimi..beyaz bi odadaydım.. uyanmaktan en çok korktuğum yerdeydim tekrardan.. Unuttuğum geçmişim şuan önüme pusula olmuş bana yol gösterirken gözlerimi boş odada gezdirdim bir süre..kolumun üzerindeki ağırlıkla sol tarafa döndüğümde onu gördüm..

Yatağın yanında yere çökmüş,avuçları arasına hapsettiği elimi sıkıca tutarken başını da koluma yaslamıştı.. Düzenli nefes alış verişlerinden uykuda olduğu belli oluyordu.. elimi uzatıp siyah saçlarına dokunmamak için zor tuttum kendimi... o benim ağabeyimdi, hep hayalini kurduğum , bi ağabeyim olursa beni herşeyden korur muydu dediğim kişiydi... Ona bu kadar uzakken nasıl yakın hissedebiliyordum ki.. Yutkundum ve genzimi temizleyerek zorlukla kıpırdattım dudaklarımı..

"Ee..Emre " dedim ama sesimi kendim bile zor duyuyordum..Uyanmasını umarak bir daha tekrarladım ismini "Emre kalk lütfen"

"Bir kere ağabey desen öyle uyansam bu rüyadan..gerçi hiç uyanmamayı dilerdim o zaman da ama.." dediğinde gözlerimi devirerek yüzümü cama doğru döndüm ve dışarıda yağan yağmurun siyah bulutlardan boşalmasını izledim bir kaç saniye... Gözümün önüne gelen görüntüleri yok saymak istiyordum..Sadece bir kabus olmasını dilerdim... Kalbimdeki acı daha baskın hale geldiğinde elimi Emre'nin avucundan kurtarıp göğsüme bastırdım.. Dakikalardır kabullenmek istemediğim gerçeklerle yüzleşmeye mecburdum.. Dudaklarım arasından çıkan kelimeler beni boğuyordu sanki..nefes almak hiç bu kadar zor olmamıştı..

"Ya..yaşıyor " harfler boğazımda düğüm olunca yutkunamadım.. "yaşıyorlar mı" diye sordum zorlukla..

Emre yerden kalkıp yatağın ucuna oturdu..Siyah gür kirpikleriyle çevrelenmiş siyah harelerini yüzümde gezdirdi uzun bir süre..sanki nasıl söyleyeceğini bilmiyormuş, ya da konuşmayı beceremiyormuş gibi.. Eliyle ensesini kaşırken yüzünü kapıya döndü..sessiz kalmayı tercih etmesi içimde bir fırtınayı alevlendirirken hızla kalktım yataktan..Muhtemelen onca şeyi kaldıramamış bayılmıştım..Peki onlar nasıl çıkmıştı o kurşun cehenneminden.. Aklımda bin bir düşünce bir birini kovalıyor zihnimi kemiriyorlardı.. Benle eşit zamanda Emre de ayağa fırlayınca ona bakmadan hızla yürüdüm kapıya doğru..Boş uzun bir koridor boyu hızla yürüyordum nereye gittiğimi bilmeden...Emre'nin "sol taraftan .." dediğini duydum sadece.. sessizce arkamdan gelmeye devam ediyor başka hiç birşey söylemiyordu..