Het Mysterie Der Legende

Hoofdstuk 2

Verbaasde mede stadbewoners kijken naar de plek waar net nog het vuur was. Geroezemoes stijgt op, roddels doen de ronde dat er een heks bezig is die het vuur eerst aangestoken heeft, maar na het veroorzaken van de paniek het vuur weer gedoofd heeft. Sommige mensen hebben de manier van doen van Liva en haar ouders gezien en enkelen zelfs gehoord.

"De heks staat daar! Het meisje heeft de boel in de fik gezet! Pak haar, ze is een heks! Weg met haar!" Een iemand schreeuwt dit, maar het veroorzaakt rumoer en de menigte komt dreigend op haar af.

"Ik heb helemaal niets gedaan! Ik heb niets in brand gezet!" schreeuwt Liva, haar stem trillend van angst. Zo snel als ze kan rent ze naar binnen, doet de deur dicht en barricadeert de deur. Ze sluit de ramen, barricadeert deze eveneens verstopt zich ergens in de woning, hopende dat ze niet gevonden gaat worden.

Gebonk op de deuren en ramen. Geschreeuw komt van buitenaf. Terwijl Liva's moeder niet te horen is en het eens is met de burgers die Liva nu haten, probeert haar vader haar te redden.

"Jongens, laat mijn dochter met rust! Zij heeft niets met die brand te maken. Heksen kunnen niet eens elementen besturen, zij kunnen alleen met een toverstaf spreuken gebruiken. Daarnaast heeft Liva niets met de brand te maken, zeker het ontstaan ervan. Het enige dat ze op ons verzoek heeft gedaan is het vuur proberen te doven gezien ze een gave lijkt te hebben. Iemand met een gave is geen heks! Het lijkt erop dat de legende waar is, maar dat willen wij als gezin gaan onderzoeken. Laat mij en mijn dochter met rust. Mijn vrouw lastigvallen die net zo'n monster is als jullie vind ik prima, maar laat Liva en mij met rust!"

De woorden zorgen er alleen maar voor meer woede, met als gevolg dat de man belaagd wordt door de woedende menigte, eisend dat zowel met meisje de heks als hij op de brandstapel gegooid worden. De man probeert zich te weren, maar de hoeveelheid aan stadsgenoten is teveel om dat te kunnen. Dan klinkt er een stem door de stad heen, langs de muren van de huizen en over het platte land.

"Wat heeft dit te betekenen! Ik tolereer het niet dat een inwoner van de stad belaagd wordt. Wat de reden ook is, dat gaat betekenen dat degene die de aanval deed gevangenisstraf krijgt. Er is geen reden om iemand aan te vallen!"

De stem klinkt woedend, maar de persoon van wie afkomstig is lijkt de menigte te doen verstijven. Het lawaai stopt. De mishandeling ook en de menigte gaat aan de kant. Plaats makend voor de persoon en daardoor wordt ook Liva's vader zichtbaar voor de man die kreunend op de grond ligt en zich beweegt. De grond rondom hem is rood gekleurd.

"Heer, zijn dochter is een heks die hij probeert te beschermen. En heksen horen niet te leven, evenmin de personen die hen proberen te beschermen. Heksen horen niet op deze wereld thuis, net zoals verraders."

Het is een man die de meeste schade heeft aangericht aan Liva's vader die dit zegt. Een dreigende toon siert hem, maar toch respecterend richting de stadsbaas. De anderen houden zich muisstil.

"Jullie zijn niet degene die bepalen wie hier een heks is of wie hier welkom is en wie niet. Dat bepaal ik. Breng hem naar de ziekenvleugel. En Jij, en degene die het dichtst bij het slachtoffer staan en hebben geholpen aan de mishandeling, zullen een zware straf verwachten. Alle andere aanwezigen krijgen eveneens een straf, al zal deze minder zwaar zijn tegenover hen. Iemand beschuldigen is nog steeds een zwaardere straf dan het zijn van een heks of iemand met een gave. Wachters, neem hen mee en sluit hen allen op. Wat de straf is zal ik later bepalen."

De gezichten van de menigte trekken lijkbleek weg, en hoewel ze zich het liefst willen verdedigen en tegenwerken, laten ze alles toe. Ze willen de situatie niet nog erger maken voor hen. Iedereen wordt afgevoerd en hoewel Liva's moeder dat ook kan verwachten, wil de stadsbaas haar persoonlijk nog toespreken.