Het Mysterie Der Legende

Hoofdstuk 8

De volledige groep – op één persoon na – gaat verder richting de drakenvallei onder begeleiding van de drie draken die nu bij hen zijn. Hoewel Liva weinig kan gebeuren en het respect heeft van de leider, is ze toch nerveus voor de ontmoeting van haar eigen draak die vanaf nu bij haar zal horen.

Het voelt voor Liva dan ook alsof ze hartkloppingen heeft, en haar handen zijn bezweet. Gelukkig heeft ze een behoorlijke afstand afgelegd en is het hier best wel warm, waardoor het niet snel opvalt. Wetende dat dieren en daarmee ook draken je emoties kunnen voelen, weet Liva maar al te goed dat ze haar nervositeit in bedwang moet houden. Als zij al nerveus is voor de ontmoeting met haar eigen draak, hoe moeten de meegekomen mannen zich dan wel niet voelen?

Het meisje ademt diep in en uit en loopt stevig door naast de leider van de draken. De andere twee draken lopen naast hen, terwijl de soldaten voor de bescherming van Liva achter hen lopen. De uitverkorene met de vuurgave is de enige die de stilte durft te verbreken.

"Hoe weet ik eigenlijk welke draak bij mij hoort? Kan een mythisch dier iemand met de gaven bij wie hij of zij zou horen de uitverkorene afwijzen?" Liva's stem klinkt trillerig, dat duidelijk aangeeft dat ze nerveus is.

De draak kijkt haar aan en in gedachten antwoordt hij op haar vraag. "Je bent nerveus. Probeer dat zo meteen te verbergen zover dat kan. Het kan nadelig uitpakken als je pech hebt. En betreft de draak die bij je hoort, het is moeilijk uit te leggen hoe je elkaar precies herkent als jouw draak en jouw eigenaar. Ik denk dat er een soort band moet zijn tussen beiden. Normaliter zou zoiets niet mis kunnen gaan, tenzij je je emoties niet de baas bent, dan kunnen de andere draken zo opgewonden raken op een negatieve manier, dat je gevaar kan lopen. Jouw draak zou daar ook slachtoffer van kunnen zijn. Als je wil stoppen we hier even dat je je emoties de baas wordt."

Liva probeert de informatie te verwerken. Een band moeten voelen tussen haar en de draak die bij haar hoort. Maar dan moet ze wel de juiste draak voor zich hebben, lijkt haar. En haar emoties in bedwang houden, dat moet ze gewoon altijd doen. Ze heeft het eerder gekund, dus nu kan ze het ook. Dan besluit Liva in gedachten terug te communiceren naar de leider van de draken.

"Is er een mogelijkheid dat jij voor me opkomt wanneer het fout dreigt te gaan?"

De draak kijkt haar – lijkt wel – geamuseerd aan en antwoordt terug in gedachten. "Dat is mogelijk, maar je moet op je eigen benen kunnen staan wanneer je onze vallei inkomt. Hoe sterker je overkomt, des te meer respect krijg je van alle draken. Jouw soort is normaliter voedsel voor ons wanneer ze in het bos of onze vallei komen. Sterk overkomen is dus belangrijk. Kom je zwak over, zal zelfs mogelijk je eigen draak of niet mogen, of je niet kunnen beschermen tegen de draken die je als voedsel zien."

Liva ademt nog eens diep in en uit. Balt haar vuisten om dan haar handen weer ontspannen te houden. Wapens houdt ze verborgen om geen argwaan te trekken. Haar hoofd houdt ze omhoog, terwijl ze haar lichaam recht. Ze sluit haar gedachten af, doet kort haar ogen dicht en weer open en ze voelt zich ontspannen. De drie draken kijken haar enigszins tevreden aan, alsof ze zo zeggen dat haar energie nu veel beter is dan daarnet.

Zonder zich om te draaien, commandeert ze de soldaten om hun wapens op te bergen en hun energie beter uit te stralen zover dat kan. De mannen kijken haar echter verbouwereerd aan, en zijn behoorlijk verdeeld. De ene helft doet wat ze zegt, de andere helft houdt het wapen dat ze vast hebben gewoon vast en zichtbaar.

Inmiddels zijn er geen enkele bomen meer, maar wel veelal aan rotsen. Hier en daar verhogingen, waar al enkele draken op zitten. Het is niet te zien of ze nu gewoon niets in de gaten hebben en slapen, of dat ze gewoon relax zijn en wel degelijk weten dat er bezoekers zijn. De eerste draken reageren al niet en dat vinden de menselijke bezoekers wel even fijn. Het resulteert erin dat de soldaten die gespannen waren nu iets meer ontspannen en hun wapens minder krampachtig vasthouden.