Het Mysterie Der Legende

Hoofdstuk 36

Liva glimlacht zwakjes. "Ik hoop niet dat het nodig is, maar voor een dodelijke basilisk is ze wel verdomd lief. Kan misschien ook aan mij liggen omdat ik klaarblijkelijk zo goed met dieren om kan gaan dat zelfs de dodelijkste mythische dieren nog super lief overkomen," grimast Liva terwijl de twee jongens haar aankijken.

De uitverkorenen lopen met hun mythische dieren achter de cerberus aan die een eindje verderop staat te wachten bij het water. De draak blijft echter als enige op een enorme afstand van het water. Liva klopt haar dier op de flanken, proberend om het grote dier gerust te stellen dat hij gerust dichterbij kan komen en dat het maar water is, wetende dat vuurwezens niet van water houden. White Nemmy gromt echter en via de telepathische communicatie laat hij de reden weten waarom hij juist weg blijft van dit meer.

"Er zit het mythische dier midgaardslang in. Een absoluut monster en vooral in en nabij het water. Ik geloof dat dit monster wel al zijn eigenaar heeft, alleen laat hij of zij haar hier omdat het mogelijk niet te doen is voor het monster om door het land en zeker de bossen heen te komen. Ik weet niet goed wat de cerberus van plan is, en of de midgaardslang ons met rust laat of alleen kennis komt maken. Misschien geeft het aan waar zijn eigenaar is. Als dat zo is, dan hebben we geluk, maar het kan ook net zo goed een val zijn waarbij ze samenspannen om ons aan te vallen."

White Nemmyt loopt met een enorme boog om het meer heen, en ook Gaveol en Irkhush doen hetzelfde, alsof de dieren weten dat ze niet dichtbij moeten komen. De cerberus doet precies hetzelfde, maar blijft aan de andere kant wel staan, het lichaam naar hen gekeerd. Eén kop kijkt naar het water, de middelste kop kijkt naar de drie uitverkorenen en de laatste kop kijkt het bos weer in waar een pad zichtbaar is. Even denken de uitverkorenen dat ze een rondje hebben gelopen, maar dat is niet het geval. De kop die naar het meer toe kijkt slaakt een korte brul om dan ook direct op te houden. De andere twee koppen doen niets.

Een monsterlijks brul uit het meer is hoorbaar, waardoor de nekharen van de drie uitverkorenen overeind gaan staan. Uit reflectie verschijnt in Liva's hand een vuurbal die inslaat nabij het water zonder er iets aan te kunnen doen en zonder dat ze het zelf in de gaten heeft. Irven schrok eveneens zo erg van de woorden, dat zijn gave ook plots uitbrak en een bliksemstraal heel kort de grond vlakbij het water raakte. De aardegave van Declan strijkt zich over het meer door de schrik die Declan heeft opgelopen door de brul.

"Idioten, jullie vernietigen nog zijn leefomgeving als jullie van deze brul alleen al schrikken. Als je hier al van schrikt, zal je dadelijk nog erger schrikken en nog heftiger reageren. Houd je gave nu echt onder controle voor je ons allemaal in gevaar brengt, Liva. Dat geldt ook voor die andere twee," reageert White Nemmyt middels telepathie.

"Sorry, ik schrok daadwerkelijk enorm en het was niet mijn bedoeling om een vuurbal in te laten slaan op een leefomgeving van een mythisch dier."

Uit het niets knalt vanuit het water een enorm beest door het wateroppervlak, waarbij er golven ontstaan die zelfs over de rand heen komen en de aanwezige andere dieren natte poten veroorzaken. Een enorme, blauwe slijmerige slangachtig beest kijkt hen aan en slaakt nog eens een brul. Declan heeft grote ogen van angst. Ook Irven en Liva hebben hun ogen groot van angst staan.

"Hij is toch hopelijk niet boos op ons dat we door zijn brul schrokken met als gevolg het loslaten van onze gave? Bij deze, het spijt ons enorm slang. We wilden je niet storen en verder gaan met onze reis dat helaas via jouw leefomgeving liep. We laten je al met rust en gaan gewoon verder," ratelt Declan naar het beest toe. Liva en Irven kijken elkaar aan en rollen met hun ogen. Irkhush, Gaveol en White Nemmyt lijken het niet grappig te vinden en grommen waarschuwend naar hun eigenaren.

De cerberus en de midaardslang lijken met elkaar te communiceren als ook White Nemmyt, Gaveol en Irkhush. De eigenaren proberen het te volgen, maar op één of andere manier kunnen ze dit keer niet meekrijgen wat hun dieren te melden hebben of zeggen. Normaal kunnen ze van gegrom dat hun dier maakt wel uitmaken wat ze zeggen, maar tot hun verbazing is het nu niets. De drie uitverkorenen kijken elkaar dan ook met opgetrokken wenkbrauwen aan.