Het Mysterie Der Legende

Hoofdstuk 32

Schoorvoetend loopt Declan andere de andere twee uitverkorene en de drie mythische dieren aan. Het huilen staat hem nader dan het lachen, gezien de situatie waar hij in zit. Hij bedoelt zijn woorden niet verkeerd, en toch dreigen de dieren hem iedere keer te vermoorden, zelfs zijn eigen mythische dier. Hij heeft nooit ervoor gekozen om uit een jagersfamilie te komen en dat is waar zij allen nu op afknappen. Ieder woord – zelfs de goed bedoelde – vallen altijd verkeerd. Hij heeft er ook nooit voor gekozen om een uitverkorene te zijn. Dat werd hij zonder dat te willen en zonder er iets tegen te kunnen doen. En nu zit hij met monsters opgescheept die hem liever dood willen dan levend, en hem nu sparen zodat de missie volbracht kan worden. Daarna zullen ze hem zeker weten wel doden. Hij is nergens welkom, dus waarom zou hij moeite doen om een oorlog te voorkomen al dan niet te stoppen? De wereld is beter af zonder hem.

"Zeg dan ook geen domme dingen meer en zeker geen beledigingen. Je kunt beter in vervolg je mond dicht houden, zelfmoord is geen oplossing. Niemand wil je dood, wij ook niet. We zijn alleen er niet van gediend dat je onze soort beledigd." Irkhush communiceert telepathisch met zijn eigenaar Declan, die een aantal meters achter ligt. "En ik zou een beetje doorlopen, wij gaan niet op je wachten en gaan je zeker ook niet de weg wijzen."

Declan kijkt naar voren en ziet dat de anderen een enorme voorsprong hebben. Met een zucht en brommend dat hij hier geen zin meer in heeft, rent hij naar de anderen om hen bij te halen die ofwel niet eens in de gaten hadden dat hij achterop was geraakt, ofwel het niet interesseerden. Hij weet gewoon dat ze het niet zullen interesseren als hij een eind aan zijn leven maakt.

Het duurt niet lang of ze zijn bij het kruispunt waar Liva en Declan al eens eerder waren. "Hier moeten we naar links. Rechtdoor gaat naar Vleugelrijk en het pad naar rechts naar Leeuwenhart waar we vandaan zijn gekomen." Het is Declan die het zegt, in de hoop vertrouwen te krijgen van de andere twee uitverkorenen. Irven kijkt hem met samengeknepen ogen aan en Liva glimlacht.

"Declan heeft gelijk. Wij komen oorspronkelijk van rechts vanaf hier. Zijn toen dat pad ingegaan en nu komen we vanaf hier. Het enige pad dat nog rest is dat pad, dat naar twee andere steden zouden leiden."

Irven bromt, hij had gewild dat Liva het zou zeggen en niet de verrader. Van zijn part mag hij dood vallen. Hij loopt als eerste de richting op die zowel Declan als Liva hebben aangewezen en zelfs de drie mythische dieren blijven staan, alsof ze denken dat de drie mensen ruzie met elkaar hebben.

"Nou, wat zijn we weer aardig vandaag. Doet Declan eens wat hij moet doen, en heeft hij het eens bij het juiste eind is meneer gepikeerd. Ik heb geen zin om met twee bekvechtende jongens op reis te moeten," moppert Liva die op haar draak springt.

"Hij doet zo omdat ik een uitverkorene ben die van een familie afkomt die allemaal jagers waren en ik daar niet voor heb willen kiezen. Hij blijft denken dat ik een jager ben. Ik ben dat absoluut niet, fouten maken is menselijk en aangezien ik mijn gave niet onder controle heb als ik die ergens voor gebruik waarvoor het niet bedoeld is, wil dat niet zeggen dat ik een verrader ben," bromt Declan die zelf op een rustigere manier op Irkhush klimt die het wel toelaat. Beiden lopen verder en besluiten de dieren een sprint te laten trekken om Irven met Gaveol bij te halen.

Het bos wordt nauwer en donkerder en dat betekent dat de draak en manticore achter elkaar moeten lopen. Ze moeten nu langzamer gaan, gezien het gedeelte absoluut niet iets is voor een mythisch dier. Toch blijven ze doorgaan, om dan zich bij Irven en zijn dondervogel te voegen die beide zijn blijven staan. De doorgang lijkt versperd. Alles dat voor hen ligt is pikzwart. Liva voelt met haar handen en trekt de conclusie dat het een vacht van een dier is.

"Naar links dat in jullie ogen van de kant waar jullie vandaan kwamen rechtdoor zou zijn geweest. Ammehoela, en ik ben erin getrapt! Wat zijn dit voor geintjes, we kunnen deze kant niet eens op! Denk maar niet dat ik jullie nog geloof!" vloekt Irven luid.