Het Mysterie Der Legende

Hoofdstuk 19

Het tweetal – vergezeld door een draak en manticore – besluit het rechter pad te nemen in de hoop op die manier bij de vallei te komen van de manticores, via welke ze ook hopelijk gewoon door kunnen reizen naar Leeuwenhart. Liva klimt op de rug van White Nemmyt, terwijl Declan hetzelfde doet bij Irkhush. Beide mythische dieren lopen rustig door het bos, waar ze helemaal niemand tegenkomen.

"Vreemd dat we niemand tegenkomen hier, zelfs geen leeuwen of andere wilde dieren. Dat zou je toch wel verwachten, ook al gaan we richting een vallei met mythische dieren. Er moet hier iets aan de hand zijn," merkt Liva op die haar wenkbrauwen fronst. Ze probeert haar extra versterkte zintuigen te gebruiken, in de hoop onraad op te merken voor ze daadwerkelijk aangevallen worden.

"Dat kan toch, ik had dat op de heenweg ook hoor. Misschien zijn hier verder geen wilde dieren, behalve die in de valleien leven," antwoordt Declan schouderophalend, zich niet druk makend om het feit dat in een bos dieren zouden moeten zijn maar dit niet het geval is.

"In elk bos leven wilde dieren, zelfs kleine schuwe, maar ook roofdieren. Naar en van de drakenvallei ben ik ook al niets tegengekomen behalve de draken. Het kan geen toeval zijn dat ook hier geen wilde dieren zitten. Ik begin het gevoel te krijgen dat iemand of zelfs iets ons benadert. Misschien een groep. Mensen zijn het sowieso," legt Liva uit.

Liva blijft oplettend, vraagt haar draak om ook goed op te letten terwijl zij haar wapen in de aanslag houdt en ook haar vuurgave klaar houdt om aan te vallen wanneer nodig. Declan daar tegenover is ontspannen en vindt dat Liva zich niet druk moet maken. Het zal zeker niets bijzonders zijn.

White Nemmyt spitst zijn oren, en begint zelfs te grommen. Irkhush doet hetzelfde, om daarna allebei een grote en harde brul te slaken. Liva weet wat het inhoudt: de dieren roepen om hun soortgenoten voor hulp, voor de zekerheid omdat ze het niet vertrouwen. Het enige dat Declan doet is met zijn ogen rollen, terwijl het drakenmeisje zeer oplettend is en zelfs van haar draak afspringt. Zo kan ze gemakkelijker bij degene die haar aanvalt en zal ze zelf niet snel gezien kunnen worden. Declan wil blijven zitten, maar wordt door een geïrriteerde manicore van zijn dier afgeworpen, waardoor hij met een smak op de grond terecht komt.

"Au! Waar was dat nou weer goed voor. Er zal helemaal niets aan de hand zijn en vals alarm," klaagt Declan kreunend, terwijl hij op staat.

"Ssttt! Maak eens gebruik van je versterkte zintuigen en je aardgave, dan zou je door hebben dat er iets niet klopt en dat we aangevallen worden, idioot!" sist Liva kwaad naar de idiote en naïeve jongen. Door haar gefluister is het niet goed te horen dat Liva boos is, maar aan haar ogen is duidelijk boosheid en woede te zien.

Liva communiceert met de draken dat ze paraat moeten blijven, waar ze ook zijn. Een blik naar de manticore die hetzelfde doet met zijn soortgenoten en zelfs hen vraagt om hen tegemoet te komen.

Alert loopt Liva samen met de twee mythische dieren verder, terwijl Declan mopperend achter hen aan loopt, zonder zich aan te trekken dat hij alert moet zijn, wat hem een makkelijk doelwit maakt. Een pijl raast dan ook nog maar net aan hem voorbij en met een verschrikt kijkt hij op, waarna hij om zich heen kijkt. Hij besluit hetzelfde te doen als Liva en beseft dat hij zichzelf moet vervloeken om zijn naïviteit.

De pijl heeft behalve een boom verder niemand geraakt, maar Liva is alert genoeg om door te hebben waar de pijl vandaan komt. Ze vuurt meerdere vuurballen naar de richting waar de pijl vandaan komt. Gegil is hoorbaar, wat betekent dat er mensen zijn die geraakt zijn door haar tegenaanval en daardoor de dood zullen vinden.

Declan zelf merkt op waar de gil vandaan komt en ook waar de andere personen zijn die hen aanvallen, en maakt gebruik van de aardgave om zo de aanvallers vast te binden met stronk, waardoor ze geen enkele kant op kunnen. White Nemmyt en Irkhush gaan op de mensen af die hen aanvielen en nu niks meer kunnen.