Het Mysterie Der Legende

Hoofdstuk 22

De ogen van Liva's moeder worden groot van angst. Ze duikt naar beneden, waardoor ze op de grond komt te liggen. De vuurbal die Liva heeft afgeschoten, komt dan ook tegen degene aan die vlak achter haar stond en die het niet op tijd in de gaten had. De aanvaller vliegt naar achteren, en terwijl zijn lichaam verder verbrand, roept hij om hulp. Maar de uitverkorenen hebben de aanvallers onder controle. Haar draak vuurt zijn vuur op de mannen af, de leeuwen bijten sommige aanvallers het hoofd van de romp om daarna hun prooi voor de andere aanvallers op te eten, terwijl het bloed uit de lichamen gutst en een plas bloed ontstaat.

Declan heeft zijn aarde gave in gebruik en dus staan merendeel van de aanvallers klem door stronken die ze niet weggesneden krijgen. Enkelen liggen eronder, stikkend doordat een plant strak om de nek heen zit. De manticores gebruiken hun vleugels om de aanvallers uit balans te brengen, terwijl de aangekomen draken hen juist verbranden. De enige die tot zover bespaard wordt, is Liva's moeder dankzij haar dochter die zelf met haar wil afrekenen. En toch ligt zij midden in de vallei, onder een poot van White Nemmyt die haar net bij het hoofd te pakken had.

"Trek jullie terug nu het nog kan en laat mij hier achter! Snel!" roept ze naar haar manschappen die er alles aan doen om te kunnen winnen. De nog levenden die er vandoor kunnen gaan, doen hun best, maar Liva's angstaanjagende lach, dat kil klinkt, laat weten dat vluchten zinloos is. Liva zorgt middels een muur van vuur dat niemand nog weg kan, om daarna iedereen te verbranden. Dan draait Liva naar haar moeder.

"In wiens opdracht ben jij hier naar toe gekomen om ons allen in gevaar te brengen? Waarom heb je me voor de tweede keer verraden? Geef antwoord, het overleven doe je toch al niet."

De ogen van Liva's moeder worden groot, maar houdt haar mond dicht, ondanks dat het zweet haar uitbreekt en het gezicht rood is. Liva knikt naar haar draak, en deze bijt in het been, waardoor de vrouw het uitschreeuwt van pijn.

"Hoe meer je meewerkt, des te minder pijnlijk zal je dood worden, verrader."

"Alleen onze groep. Wij jagen al jaren op mythische dieren en uitverkorenen om hen te doden. Uitverkorenen zijn niets, alleen heksen die niet horen te leven. En dat geldt ook voor de mythische dieren. Zelfs de Koning weet van niets. Niemand."

"Wie heb je in de stad vermoord? Waarom heb je de Koning en pap vermoord? Ik zweer, je gaat al extra pijn lijden om de dood van pap en de Koning, en als het een onnodige reden is, zal je gemarteld worden."

"N-nee, al-alsjeblieft! Ik heb hen beiden niet vermoord. Dat was een leugen! Ik zei het alleen om je te kwetsen," roept haar moeder stotterend met grote ogen van angst. Haar ademhaling versneld en het zweet staat op haar voorhoofd.

"Ah, dus je liegt in de hoop mij te kwetsen, maar je maakt me boos en nu heb je niemand vermoord? Gestraft wordt je sowieso, wat ook de reden is. En jouw soort moet uitgeroeid worden, niet de mythische dieren en uitverkorenen. Zelfs al zouden het heksen zijn geweest. Zelfs zij hebben meer recht op leven dan jij en jouw soort."

Liva zet haar moeder in vlammen die het uitschreeuwt van de pijn en de hitte. Liva laat kort daarna de vlammen weggaan, waardoor een half verbrande vrouw zichtbaar wordt met vooral brandwonden in het gezicht en op andere blote delen van het lichaam. De rest is bedenkt met kleding die zwartgeblakerd is van het vuur. Bij de vrouw glijden er tranen over haar wangen.

"Laat me gaan, alsjeblieft. Dan verbeter ik me. Je gaat toch niet je eigen moeder vermoorden?" smeekt de vrouw.

"Je gaat toch ook niet je eigen dochter vermoorden, of wel dan? Je bent een verrader, dus ook al zal ik jou zelf niet vermoorden, het zijn de mythische dieren die dat mogen doen, al laat ik hen je ingewanden eruit eten, terwijl je nog leeft. Maar eerst, mag je toekijken hoe jouw soort letterlijk aan stukken gescheurd worden door de dieren."