Het Mysterie Der Legende

Hoofdstuk 13

White Nemmyt is met haar rijders op haar rug aangekomen waar de anderen zijn. Daar zien ze een wezen die ze nog niet eerder hebben gezien en die valt de anderen aan. Liva besluit de drakenleider op de hoogte te brengen van haar komst en haar plan, waarop hij een harde brul slaakt. Meteen daarna volgt het vuur dat tussen de draken en het vreemde wezen tevoorschijn komt. De soldaten die bij de draken zijn, hebben zich verscholen achter hen.

Beheerst omringt Liva met vuur het wezen, waarna ze het wezen bekogelt. Zelfs een dak van vuur is hetgeen wat ze doet om te voorkomen dat het wezen kan ontsnappen en ieder van hen iets aan kan doen. Dan landt White Nemmyt naast de drakenleider die hen toeknikt. De soldaten springen snel van haar rug af en Liva blijft op de draak zitten.

"Ik heb het wezen ingesloten met vuur. Hij kan ons voorlopig niks meer maken. Ik heb geen idee wat voor wezen het is, maar als het jullie aanvalt dan moet het een leeuw met vleugels zijn, ofwel een manticore als ik de dorpsbewoners mag geloven. De volgende uitverkorene heeft dat mythisch wezen als dier," legt Liva uit.

"Het is verdomme een Manticore, onze vijand. Hij viel ons aan, terwijl wij rustig op jullie stonden te wachten," communiceert de drakenleider telepathisch met Liva die knikt.

Een kleine opening aan haar kant, maar vooral een grote opening aan de achterzijde van de manticore om hem weg te jagen. Liva heeft geen zin in het beest, en het is duidelijk niet onder controle. Dat zou in moeten houden dat het beest nog geen eigenaar heeft.

De manticore blijft staan en kijkt haar aan. Live vuurt vuurballen op de leeuw met vleugels af en dat lijkt hem achteruit te laten gaan. Alsof hij wil zeggen dat hij het nu wel weet en dat ze mee moet komen, maakt hij enkele geluiden. Blijkbaar wil hij nog niet weg en wil hij dat zij meekomt, maar Liva begrijpt de gevleugelde leeuw niet en blijft het bekogelen met haar vuur. Dit zorgt ervoor dat het beest wegrent, zijn vleugels bijeen gevouwen.

"Ik kijk nog even heel snel of dat beest niet richting het dorp is gegaan, anders zal ik het daar moeten verjagen om de dorpelingen te beschermen. Loop maar alvast voorruit, dan halen we jullie wel in." Liva commandeert de troepen. Alleen Hiro gaat met haar toestemming op een draak zitten, terwijl de anderen de paarden weer bestijgen die allemaal onrustig zijn. Liva laat het vuur verdwijnen, en vliegt snel even richting het bosdorpje. Met een snelle blik ziet ze dat er geen wezen te vinden is behalve de dorpelingen zelf, dus gaan zij en Hiro terug naar de groep die maar een paar meter verder zijn door het langzame tempo.

"Dit schiet niet echt op, kunnen we de paarden niet terug laten gaan naar Drakendam? Ze houden de boel op," zucht Hiro die de boel bekijkt.

"Dat kan, maar dan moet ik een groot aantal soldaten wegsturen. Ik vind het niet erg om iedereen weg te sturen, maar je weet hoe ik inmiddels ben. Als jij niet had ingegrepen, was het mogelijk fout gegaan in het dorpje. En ook jou wil ik niet volledig alleen terug naar Drakendam laten gaan wanneer ik van een andere uitverkorene versterking heb," antwoordt Liva die de landing in gang zet.

"Ja goed, maar je hebt net gezien dat je niks aan de soldaten hebt. Hooguit iets als je een dorpje binnen komt of een stad, maar verder heb je niks aan ons. Zeker niet aan degene die bij de draken blijven," gaat Hiro verder.

"Dan zal ik een deel naar huis sturen en de andere deel blijft bij mij. En ik denk dat ik langzaamaan ook enkele andere draken terug naar de drakenvallei moet sturen. We zijn denk ik met teveel en dat heeft die manticore geloof ik ook opgemerkt," geeft Liva aan met een zucht.

"Dat hoeft niet, we zijn immers in zijn leefgebied nu omdat we naar iemand zoeken met een manticore. We hadden dat beest kunnen volgen, maar we gaan er vanuit dat hij nog geen eigenaar heeft. Je kunt niet zomaar lukraak een beslissing nemen. Maar goed dat ik teruggekomen ben, want je bent echt nog veel te jong om alleen te reizen. Misschien moet ik maar bij jou en de andere uitverkorenen blijven in de hoop dat één van hen wel volwassen is. Je vader maakt me af als blijkt dat jij iedereen hebt weggestuurd en iedereen gewoon gehoorzaamd heeft zonder veel poespas," zegt Hiro, die tegelijkertijd alert is naar de bewegingen van de paarden en de andere soldaten.