Het Mysterie Der Legende

Hoofdstuk 33

Het blijkt dat Irven dit wel vaker doet, en men in de omgeving denkt dat er dood de natuur geregeld bliksemflitsen, donderslagen en buien zijn. Liva weet dankzij Irven dat dit niet zo is, en dat het komt doordat Irven wel vaker hier vliegt en vanwege het dier waarbij hij wil zorgen dat ze niet opvallen, ditzelfde doet. Natuurlijk, mensen zullen nieuwsgierig worden, of hebberig, wanneer ze zulke grote dieren zien overvliegen. Of misschien angstig.

Irven richt zich op de andere twee. "We zullen voorzichtig moeten zijn. Hier ergens moet een volgende open plek zijn, ik ben hier vaker geweest. Men zal vanwege de bui naar binnen zijn gevlucht en zodra het weer droog is, komen ze weer naar buiten. We moeten dan ook heel snel een duikvlucht maken en tussen de bomen verdwijnen. Denken jullie dat dat gaat lukken?"

Liva draait haar hoofd. "Een duikvlucht of ook een beetje zich laten vallen. Ik denk niet dat White Nemmyt zoiets ooit gedaan heeft." "Toch, White Nemmyt?" geeft ze aan om daarna telepathisch met haar draak te communiceren.

"Dat klopt. Laten vallen doe ik liever niet, maar duiken kan ik wel doen als jij het niet te eng vindt." White Nemmyt is serieus, maar daagt ook een beetje zijn eigenaar uit met deze woorden via de telepathische communicatie. Liva's gezicht betrekt, maar richt zich daarna naar Irven. "White Nemmyt zal duiken, hij durft het niet aan om zich te laten vallen. Ik snap het ook zeker wel vanwege zijn omvang en gewicht." Liva zegt dit op serieuze toon, maar pakt meteen haar draak terug die beledigd gromt. Een klopje op de flank om White Nemmyt geruust te stellen dat ze het niet kwaad bedoelt. Irven en Declan trekken een wenkbrauw op.

"White Nemmyt was mij een beetje aan het uitdagen, dus daagde ik hem terug uit. Niets aan de hand, hij is niet boos op me."

Irven draait zich naar Declan, die zelf naar beneden kijkt nu hij de blik van de andere jongen in zich voelt boren. Hij kijkt toch weer op als hij Irkhush telepathisch hoort communiceren dat hij zich niet zo zwak moet opstellen. Zijn wenkbrauwen fronsend en niet goed wetende wat het beste is, haalt hij maar zijn schouders op. "Ik ga ervoor met de duikvlucht."

Irven knikt. "Goed, op drie, dan heft Gaveol de donder en bliksem op, en duiken we gedrieën naar beneden de open plek in het bos in. We zijn nu op de plek waar de open plek zich bevindt aanbeland, dus we kunnen niet langer blijven dralen. Maak jullie klaar voor de duikvlucht."

"Eén." Liva klemt haar benen steviger tegen de flanken van de draak, gooit zich plat en houdt de zijkanten van de nek vast. White Nemmyt complimenteert zijn eigenaar om het op deze manier te doen, gezien het wel het veiligste is zo bij een draak. "Twee." Declan daar tegenover pakt alleen de maanharen van Irkhush steviger vast en legt zich ook plat. Irkhush gromt echter, waarschijnlijk een waarschuwing dat deze manier hem pijn gaat doen. Dan doet hij Liva na tot goedkeuring van de manticore. "Drie." Het donderen stopt, de bliksem is voorbij en de wolken drijven heel snel weg. Gaveol, White Nemmyt en Irkhush zetten hun duikvlucht in zo snel ze kunnen. De grond komt heel snel dichterbij, en alle drie de dieren remmen op het allerlaatste moment en zetten hun lichaam recht, waardoor de eigenaren weer normaal op hun dier zitten.

Met een zachte bonk komen alle drie de dieren op de grond terecht. Liva springt van haar draak af, ondertussen haar zintuigen scherp stellend. Ze kijkt om zich heen. De bomen staan ver genoeg uit elkaar dat er licht naar binnen moet vallen, maar toch is het erg donker. Dan draait ze zich om naar Irven.

"Is het altijd hier zo donker geweest of is dit sinds kort pas? Ik vind het hier erg duister aanvoelen."

Irven fronst zijn wenkbrauwen en ook Declan kijkt hem vragend aan. "Normaal is het wel wat donkerder dan op de andere plaatsen, maar niet zo donker. Deze duisternis moet veroorzaakt worden door een duister wezen. Welk weet ik niet, laten we nu alleen nog maar sneller doorgaan naar de volgende stad."